Στη συνέχεια του άρθρου ”ο άθεος” καταθέτουμε και πάλι την πίστη μας ότι μόνο όσοι βλέπουν μυωπικά ή μελετούν προκατειλημμένα ή και μερικώς την ιστορία του ανθρώπου στη γη, ή θεοποιούν την επιστήμη και το μυαλό τους, ή αρνούνται πεισματικά να αποβάλλουν κακές συνήθειες και πάθη, αρνούνται την ύπαρξη του Θεού.
Για όσους υποκλίνονται μόνο στην επιστήμη λέμε ότι αυτή είναι δομημένη πάνω στο χαρισματικό μυαλό ορισμένων ανθρώπων, το οποίο μυαλό και του Αϊνστάιν να είναι δεν παύει να είναι πεπερασμένο.
Περιορισμένης αντιληπτικότητας.
Ο Ιερός Αυγουστίνος –μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας — ταλαιπωρήθηκε πολύ ώσπου να πιστέψει.
Χανόταν μέσα στην αμφιβολία και την αμφισβήτηση.
Όταν ακόμα πάλευε να βρει το Θεό, μια μέρα που κατέβηκε στην παραλία, για να ξεσκάσει, βλέπει ένα μικρούλη να κρατάει ένα κουβαδάκι και να προσπαθεί μ΄αυτό ν΄αδειάσει όλο το νερό της θάλασσας μέσα στη λακούβα που το ίδιο είχε ανοίξει.
Γέλασε ο Αυγουστίνος.
Τι σου είναι αυτά τα παιδιά…
Ακούει όμως μια φωνή μέσα του: Κι εσύ το ίδιο είσαι, Αυγουστίνε. Προσπαθείς με το μικρό σου μυαλό να συλλάβεις τον ακατάληπτο Θεό και να αδειάσεις τη σοφία Του μέσα σ΄αυτό.
Θυμάμαι επίσης και την απάντηση που μας έδωσε ο δάσκαλος πριν πολλά τόσα χρόνια, όταν τον ρωτήσαμε: Αυτά που βλέπουμε γύρω μας, όπως μας λέτε, και το σύμπαν ολόκληρο τα δημιούργησε ο Θεός. Το Θεό ποιος Τον δημιούργησε;
Κι ο δάσκαλος: Παιδάκι μου, το μυαλό μας δε φτάνει να λύσει τα μυστήρια του Θεού, πώς θα συλλάβει το Θεό;
Κι είναι γεγονός ότι το μυαλό μας από μόνο του αδυνατεί να Τον συλλάβει.
Αλλιώς θα μπορούσε και να τον κατασκευάσει ο άνθρωπος.
Τότε όμως θα έπαυε να είναι ο Δημιουργός του.
Μόνο όταν φωτιστεί από το Πνεύμα το Άγιο και η καρδιά του συναντήσει τον Ιησού στα απύθμενα βάθη της, θα αναγνωρίσει και το Δημιουργό.
Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να ταπεινωθεί ο άνθρωπος.
Να πάψει να εμπιστεύεται σε όλα το λογικό του.
Γι΄αυτό χρειάζεται πολλές φορές να καταπονηθεί πολύ το πνεύμα του ψάχνοντας και γυρεύοντάς Τον.
Να περάσει από άνυδρα μέρη με αφόρητη δίψα για την Αλήθεια, να περάσει νύχτες χωρίς ύπνο, χωρίς βαθιά ειρήνη, μ΄ένα διαρκές ανικανοποίητο κενό.
Με ανήσυχη την ψυχή του και με απειλητικά ερωτήματα και αμφιβολίες που θα τον τσακίζουν ψυχικά.
Κι όταν πια θα κλονιστεί η απόλυτη εμπιστοσύνη στη λογική του, τότε θα αναφωνήσει μαζί με τον ιερό Αυγουστίνο: ”Οψέ ηγάπηκά σε, Κύριε”.
Πολύ αργά σε αγάπησα , Θεέ μου…
Η πίστη στο Θεό είναι θέμα ευγενούς καρδίας και ταπεινού φρονήματος.
Κλείνουμε το άρθρο αυτό με την παράθεση ξανά από παλιότερο κείμενο της ιστορίας μιας κουρασμένης στρατοκόπου της ζωής, που έψαχνε κι αυτή το Θεό και που βεβαιώνει νομίζω αυτά που είπαμε παραπάνω.
” Ήταν απελπισμένη και κατάκοπη ψυχικά απ΄την αναζήτηση της αλήθειας στη ζωή και του Θεού, όταν γνωριστήκαμε.
Αρχοντοκόρη, με εξαιρετικό τώρα πόστο στον επαγγελματικό χώρο σε κράτος της Ε.Ε, με εξαίρετα σωματικά, διοικητικά και διανοητικά προσόντα.
Πλουσιοκόρη.
Η ατυχία της ήταν να την εξαναγκάσει η μητέρα της να ασπαστεί το χιλιασμό από μόλις οκτώ ετών και σε διάστημα δέκα ετών να χάσει τους δυο γονείς από δυστύχημα.
Γεννήθηκε δε και σπούδασε σε ελληνική παροικία της Αυστραλίας.
Με τη βοήθεια συγγενών της αποτελείωσε τις σπουδές της και έφυγε στο σημερινό χώρο της δουλειάς της, όπου και κατά θεία Πρόνοια, όπως διηγείται τώρα η ίδια, της ανοίγονταν για τα προσόντα της οι πόρτες η μια μετά την άλλη.
Φιλέρευνο μυαλό και με εξαιρετική αντίληψη, με ανήσυχο πνεύμα και ψυχή ασυμβίβαστη, που δεν τη γέμιζαν τα υλικά αγαθά, άρχισε ένα ατέλειωτο ψάξιμο.
Γύρισε τον κόσμο όλο, πράγμα που της επέτρεπε η οικονομική της άνεση, ενώ διευκόλυναν την επίσκεψή της σε ξένες χώρες οι επαγγελματικοί της ορίζοντες.
Έψαξε την αλήθεια και το Θεό σ΄όλα τα θρησκεύματα της σημερινής εποχής και μ΄όλους τους ηθικούς κινδύνους από τους αντιπροσώπους τους εξ αιτίας της χαρισματικής της φυσιογνωμίας.
Ήταν όμως αποφασισμένη να βρει κάποτε το αληθινό πρόσωπο του Θεού μ΄ό,τι κι αν της στοίχιζε.
Άρχισε να επισκέπτεται κέντρα διαφόρων θρησκειών, να ανοίγει διάλογο με τους εκφραστές τους και να μυείται σε πολλές απ΄αυτές στο πνεύμα και τις τελετές τους.
Έτσι, όταν αποφάσιζε να φύγει απογοητευμένη, γνώριζε κι έπαιρνε μαζί της και τα μυστικά τους,
Και συνέχιζε το ψάξιμο γι΄αλλού.
Είχα φτάσει στο σημείο να πω, λέει, Θεέ μου, αν υπάρχεις, συνέχισε εσύ τώρα να με ψάχνεις.
Εγώ σ΄έψαξα σ΄όλη τη γη.
Τώρα απέκαμα.
Κι έπεφτα με αναφιλητά να προσευχηθώ σ΄έναν Θεό, που δεν ήξερα ποιος ήταν και αν βρίσκεται κάπου πουθενά.
Περιχαρή τη βρήκα πριν από καιρό σε ορθόδοξο μοναστήρι και να έχει βαφτιστεί πριν λίγους μήνες.
……………………..
Σταθμός στη ζωή της κοπέλας στάθηκε η γνωριμία της με αγιορείτη μοναχό, τον οποίο είδε ως απάντηση του Θεού στην τελευταία κραυγή απελπισίας της ότι δεν μπορούσε άλλο να Τον ψάχνει, παρόλο που Τον αναζήτησε παντού.
Ότι κουράστηκε πια και δεν της μένουν άλλες ψυχικές αντοχές.
Κι όμως, λέει, Τον ένιωθα να με κυνηγάει, να με ασφαλίζει από πάμπολλους κινδύνους σ΄όλη μου αυτή την πορεία.
Να μου δίνει ευκαιρίες να Τον ζητήσω σε άτομα κλειδιά, που ήταν οι κύριοι εκφραστές και λειτουργοί της θρησκείας τους, αλλά και να ξεγλιστρώ από τα πλοκάμια και τα άνομα γούστα τους.
Και κανείς τους δεν με έπεισε ότι έχει την απόλυτη αλήθεια και τη σωτηρία του ανθρώπου από την πλάνη και το κακό.
Ωστόσο όλες οι θρησκείες που γνώρισα διαπίστωσα πως έχουν αλήθειες μερικές.
Όχι το χρυσό, αλλά ψήγματα χρυσού έχουν.
Ο μοναχός — με όνομα στο Άγιο Όρος — διορατικός γέροντας, της αποκάλυψε μυστικά από τη ζωή της και της μίλησε με λόγια που η ψυχή της ένιωθε να τα απορροφά, όπως η διψασμένη γη τη βροχή.
Και να ξεδιψά, όπως το διψασμένο ελάφι στις πηγές των υδάτων.
Ήταν δε οι απαντήσεις του σ΄αυτά που απεκόμισε η κοπέλα απ΄όλο τον κόσμο, μοναδικές.
Και καταλήγει: σήμερα στον κόσμο γίνεται κοσμογονική αλλαγή.
Ο Θεός αποκαλύπτεται στους ανθρώπους με χίλιους τρόπους και έχει μοναδική αγωγή για τον κάθε άνθρωπο, άσχετα σε ποιο θρήσκευμα ανήκει.
Τον γνώρισαν άνθρωποι και μεταστράφηκαν στο χριστιανισμό απ΄το Βουδισμό. τον Κομφουκισμό, τον Ινδουισμό, το Ισλάμ, τον Ιουδαϊσμό.
Και για μένα που όργωσα τη Δύση και την Ανατολή είναι ένα θαύμα που βρέθηκα σ΄αυτό το μοναστήρι.
Που είμαι πια ήρεμη και Ορθόδοξη.
Απ την περιπέτειά μου φαίνεται ότι ο Θεός δεν περιορίζεται και δεν εγκιβωτίζεται.
Κι ότι μοναδικός όμως και σίγουρος δρόμος για να ζήσει κανείς την πατρότητα και την αγιότητα του Θεού είναι η προσωπική γνωριμία του με το Χριστό”.
Το ευχόμαστε για όλους εκείνους που Τον αμφισβητούν ή Τον απορρίπτουν.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
