Του Γιώργου Νούτσου
Μέχρι τώρα τους αναγνωρίζαμε το χαρακτηριστικό της «ιδιότυπης κομματικής αναγέννησής» τους, μέσα από τις στάχτες. Μέχρι τώρα θεωρούσαμε, πως ο κομματικός πατριωτισμός τους, αποτελούσε την ισχυρότερη συγκολλητική ουσία, που τους κρατούσε ενωμένους. Και δικαίως, όπως αποδείχτηκε, τα θεωρούσαμε.
Τα πρόσφατα γεγονότα, με τις τεχνητές κρίσεις, τις αναδιπλώσεις, τους κομματικούς αλαλαγμούς, τις κυβιστήσεις και τις συμπλεύσεις της τελευταίας στιγμής, απέδειξαν για μια ακόμα φορά – σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής, οικονομικής και εσωκομματικής κρίσης – πως το ΠΑΣΟΚ είναι στ αλήθεια πολύ σκληρό για να «πεθάνει»…
Αν αυτό, ήταν απλά απόρροια της μεγάλης τους επιθυμίας να προσφέρουν στον τόπο, θα μπορούσε, με μια πιο διευρυμένη νοητική προσέγγιση, να γίνει αποδεκτό και γιατί όχι, να χειροκροτηθεί. Εκεί που το πράγμα χαλάει, είναι, πως ενώ αυτή η ετερόκλητη, όπως αποδεικνύεται ιδεολογικά ομάδα, που κάποτε ξεκινώντας από κοινή ιδεολογική αφετηρία, κατόρθωσε να εμπνεύσει και να εκφράσει τεράστιες μάζες πολιτών, στη συνέχεια, μαγεμένη και παρασυρμένη από τη γλύκα της μακρόχρονης εξουσίας, παραδόθηκε και σαλαμοποιήθηκε στα γρανάζια της ασυδοσίας, του νεποτισμού, του εύκολου πλουτισμού και της φαυλοκρατίας. Κάποιοι βούλιαξαν περισσότερο και γρηγορότερα από κάποιους άλλους. Κάποιοι ανέπτυξαν ισχυρότερες άμυνες και αντιστάθηκαν χρονικά στη «γκριζοποίηση». Είναι αυτοί που τώρα μοστράρουν σαν την κοινωνική εναπομείνασα φωνή του πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, το άλλοθι στις ανάλγητες κατ επιταγήν πολιτικές των δανειστών μας, την ύστατη άμυνα απέναντι σε μια κοινωνία που έχει ήδη εξαθλιωθεί και αντιλαμβάνονται πως αν δεν αντιδράσουν, δεν πρόκειται να υπάρξει επόμενη μέρα, ούτε γι αυτούς, ούτε πολύ περισσότερο για το όλον ΠΑΣΟΚ.
Μέσα σ αυτό το φαύλο τοπίο, της εθνικής ανυποληψίας και ταπείνωσης, του άναρχου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, της ασταμάτητης κατρακύλας της οικονομίας μας και της φριχτής καθημερινότητας για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, η κυβέρνηση ασθμαίνουσα σέρνεται στο χορό που οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ της επιβάλλουν, καταβάλλοντας παράλληλα αγωνιώδη προσπάθεια όχι να πείσει την κοινωνία να τη στηρίξει – αυτή την έχει χάσει οριστικά – αλλά να πείσει το κόμμα του ΠΑΣΟΚ και τα ίδια τα Κυβερνητικά στελέχη να επιδείξουν τον πρέποντα κομματικό πατριωτισμό.
Και πρόσκαιρα δείχνει να το καταφέρνει. Το ερώτημα που εύλογα γεννάται όμως, είναι τι τελικά καταφέρνει ; Καταφέρνει να βρει έναν πιο υγιή βηματισμό στις πολιτικές της; καταφέρνει να δώσει ελπίδα και προοπτική σε μια χώρα που βιώνει τον εφιάλτη της; Καταφέρνει να τονώσει την Εθνική αξιοπρέπεια και την ανάγκη για περισσότερη Διεθνή Αλληλεγγύη; Καταφέρνει να βγάλει από τις πλατείες τους αγανακτισμένους πολίτες; καταφέρνει τέλος να τους εμπνεύσει αισιοδοξία, πως σύντομα όλα αυτά θα αποτελούν μόνο ένα κακό όνειρο;
Τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβαίνει δυστυχώς. Απλά για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνεται το γνωστό τροπάρι… Χέρι χέρι για να μη χαθούμε. Όλοι μαζί για να μην πέσουμε. Γνήσιοι σοσιαλιστές και σύντροφοι “νεοφιλελεύθεροι” σε αγαστή συνεργασία, για να μη καταγραφεί αυτή η κυβέρνηση στα κιτάπια της ιστορίας μας, σαν μια από τις πιο γρήγορα εκφυλισμένες κυβερνήσεις στην πολιτική μας ιστορία. Το κομματικό γόητρο βάλλεται και κινδυνεύει. Τα ανακλαστικά της επιβίωσης αναρριχώνται στην επιφάνεια, θάβοντας στη λήθη της συλλογικής αδιαφορίας δηλώσεις πατριωτισμού, αντιδράσεις κοινωνικής ευαισθησίας, κραυγές – έντονα μέχρι πρότινος διατυπωμένες – σύμπλευσης με την ανώνυμη μάζα των αγανακτισμένων.
Όλα τα παραπάνω μπαίνουν στο χρονοντούλαπο. Έντεχνα θάβονται γιατί αντιλαμβάνονται πως κινδυνεύουν πλέον σοβαρά, τα ιερά και τα όσια της κομματικής τους υπόστασης. Και ξάφνου η κωλοτούμπα κάνει με τρόπο βροντερό την εμφάνισή της στο προσκήνιο !!! Χαρές και πανηγύρια ακολουθούν. «Νέα οράματα» σερβίρονται ξαναζεσταμένα στο πόπολο. Η επικοινωνιακή μηχανή παίρνει μπροστά, συνθλίβοντας επικοινωνιακά ότι κακό και επιβλαβές, δημιουργώντας σκηνικό επανεκκίνησης, θολώνοντας το μήνυμα της οικονομικής μας κατάρρευσης με άλλα βροντώδη θεσμικά παρακολουθήματα.
Κι ο έρμος ο πολίτης, εξουθενωμένος και ανήμπορος από την ανείπωτη δυστυχία, που οι ίδιοι του προκάλεσαν, προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να καταλάβει τι γίνεται !!! ο γήινος νους του, αδυνατεί να φιλτράρει το «χτες» και το αντιφατικό «σήμερα» αυτών που τον κυβερνούν. Αδυνατεί να επιλέξει το ψέμα απ την αλήθεια. Νιώθει πως όχι μόνο τον χρησιμοποιούν στα αναίσχυντα κομματικά τους παιχνίδια, αλλά πως αισχρά πλέον τον κοροιδεύουν και τον εκμεταλλεύονται…και θέλει να αντιδράσει. Γιατί, αν μη τι άλλο, η δική τους «ομερτά» και ο πληγωμένος κομματικός τους μικρόκοσμος, τον αφήνει παγερά αδιάφορο !!!
