Επιμένω να αναδεικνύω τις θετικές πτυχές της «γκρίζας» πραγματικότητας που βιώνουμε στον καιρό της πανδημίας. Αντιμετωπίζω συνειδητά την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία. Ευκαιρία για τεχνολογικό εκσυγχρονισμό. Ευκαιρία για αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ευκαιρία για ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ευκαιρία για δρομολόγηση αναγκαίων αλλαγών σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πέρα από όλα τα παραπάνω, η πανδημία επανέφερε στο προσκήνιο συζητήσεις για το ρόλο του κράτους στην οικονομία, ο οποίος υπήρξε μεταβαλλόμενος και εναλλασσόμενος στη θέση κυριαρχίας ιστορικά. Το δίλημμα «κρατικός παρεμβατισμός ή ιδιωτική πρωτοβουλία», που υπήρξε το απόλυτο διακύβευμα μεταξύ κεϋνσιανών και φιλελεύθερων, βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο της δημόσιας αντιπαράθεσης. Συνεπώς, η παρούσα κρίση συνιστά ευκαιρία και για επανατοποθέτηση στο ζήτημα της σχέσης κράτους και οικονομίας.
Υποστηρίζω ότι το ερώτημα δεν πρέπει να είναι το «πολύ ή λίγο» κράτος, αλλά το «τι κράτος» θέλουμε. Θέλουμε ένα κράτος συγκεντρωτικό, υπερτροφικό, αδιαφανές, σπάταλο και ελλειμματικό, γραφειοκρατικό και αντιαναπτυξιακό; Ή προτιμάμε ένα κράτος επιτελικό, διαφανές, νοικοκυρεμένο, τεχνολογικά εκσυγχρονισμένο και φιλοεπενδυτικό; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. Η απάντηση είναι αυτονόητη. Το ίδιο αυτονόητη όμως θα έπρεπε να είναι η απάντηση και στο ερώτημα «πως θα επιτευχθεί;».
Η σχέση των δύο δεν είναι συγκρουσιακή, αλλά συμπληρωματική. Μόνο με αγαστή συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μπορεί να επιτευχθεί το αυτονόητο, όπως προανέφερα.
Απεδείχθη περίτρανα τις ημέρες αυτές σε επίπεδο Εθνικού Συστήματος Δημόσιας Υγείας. Ένα αμιγώς δημόσιο σύστημα με χρόνιες δομικές αδυναμίες που τα τελευταία χρόνια μαστίζεται και από υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση λόγω των Μνημονίων, θα αδυνατούσε να ανταπεξέλθει χωρίς την συνδρομή του ιδιωτικού τομέα. Ούτε όμως ένα αμιγώς ιδιωτικό σύστημα θα αποτελούσε λύση, καθώς θα προκαλούσεμη αποδεκτούς και άδικουςαποκλεισμούς για τους πιο αδύναμους.
Η προηγούμενη Κυβέρνηση τασσόταν μονοδιάστατα υπέρ του δημόσιου τομέα τονίζοντας πως, στρατηγικός της στόχος ήταν η συρρίκνωση του ιδιωτικού. Ναυάγησαν μάλιστα δωρεές ύψους εκατομμυρίων από τρίτους που θα πρόσφεραν σημαντική βοήθεια στο σύστημα υγείας. Στον αντίποδα, πολλοί τάσσονται υπέρ μιας «απελευθερωμένης» αγοράς υγείας με συρρίκνωση του δημόσιου τομέα κατά το αμερικάνικο υπολειμματικό μοντέλο.
Και στις δύο περιπτώσεις δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, πέρα από τις ιδεολογίες και την κατάταξη στη δημόσια ή ιδιωτική σφαίρα υπάρχουν άνθρωποι. Είναι όλοι εκείνοι που με αυταπάρνηση, περίσσεια υπομονή, επιμονή και ανθρωπιά έγιναν το επίκεντρο των πολιτικών και των πολιτών της χώρας μας.
Η άμεση ενίσχυση του συστήματος υγείας με το απαραίτητο ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό καθώς και με τον αναγκαίο εξοπλισμό συνάντησε τους άξιους συγχαρητηρίων «ήρωες με τις λευκές και πράσινες μπλούζες», που υπηρετούν στις δημόσιες και ιδιωτικές δομές υγείας.
Ένας συνδυασμός που απέκτησε υπεραξία από τα μέτρα πολιτικής προστασίας και από ένα σύνολο παράλληλων δράσεων βασισμένων στην αποτελεσματική χρήση προϊόντων και μεθόδων ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Όλοι μαζί και στο πλαίσιο μίας ενιαίας στρατηγικής επέφεραν τα υποδειγματικά αποτελέσματα για τα οποία η χώρα μας, ίσως για πρώτη φορά, θεωρείται και είναι πρότυπο.
Εν τέλει οι ιδεολογικές περιχαρακώσεις και η λογική του «άσπρου ή μαύρου» προκαλούν μόνο κακό στη χώρα. Ειδικά όταν πρόκειται για ευαίσθητους χώρους, όπως είναι αυτός της υγείας.
Για το λόγο αυτό αποτελεί ευτυχή συγκυρία που η παρούσα Κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τάσσονται έμπρακτα υπέρ της συνύπαρξης και αρμονικής συνεργασίας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.
Κοζάνη, 13/04/2020
Γιώργος Αμανατίδης
Βουλευτής Ν. Κοζάνης – ΝΔ
