Καθώς ετοιμάζομαι όλο και πιο πολύ για την αποδημία μου, μου γεννήθηκε η επιθυμία νασας μεταφέρω μερικές σκέψεις μου, που είναι απόσταγμα της μέχρι τώρα ζωής μου.
Για να επικοινωνήσουμε περισσότερο.
Ένα αποκρυσταλλωμένο μου συμπέρασμα είναι ότι η ζωή με μόνο τον αγώνα για καλοπέραση στη γη, καθαρά υλιστική έτσι, — εκτός του ότι αυτό είναι ανέφικτο, γιατί η ζωή κρύβει τόσες ανατροπές απ΄τη μια στιγμή στην άλλη και τόσες θλίψεις για τον καθένα μας — μοιάζει και με ένα τεράστιο μηδενικό, που του λείπει η ακεραία μονάδα, για να είναι έτσι η ζωή νόστιμη και αυτή καθ΄εαυτή Αξία.
Κι αυτή η μονάδα είναι ο Χριστός.
Μόνο μ΄Αυτόν η ζωή της γης καταξιώνεται, γιατί ριζώνεται σε θεμέλιο άσειστο και αναλλοίωτο διαχρονικά.
Και τότε όσοι ορμητικοί ποταμοί κι αν έρθουν, όσα τσουνάμια κι αν πέσουν πάνω της, μπορεί να σείεται προς στιγμήν, μένει όμως αλώβητη και ο άνθρωπός της εξακολουθεί να στέκεται όρθιος.
Όταν βέβαια θα έχει βρει για κείνες τις ώρες και ισχυρά αντιστύλια, πνευματικούς ανθρώπους, εκτός από της οικογένειάς του, που να τον στηρίζουν με την ανιδιοτελή και καθάρια αγάπη τους, φιλτραρισμένη με το σταυρό του Κυρίου.
Κι είναι αυτές οι δυσκολίες και οι φουρτούνες που τελικά τού βγαίνουν σε καλό και αποκτούν νόημα με τη χάρη του Θεού, γιατί τον ωριμάζουν πνευματικά και του πλάθουν μια συγκροτημένη προσωπικότητα.
Και γι΄αυτό το λόγο κιόλας τα επιτρέπει και ο Θεός.
Να σταθεροποιήσουμε οι άνθρωποι επί πλέον και τη βούλησή μας στο καλό και στην αρετή.
Σ΄Αυτόν δηλαδή.
Γιατί σε κάθε βήμα της ζωής μας προβάλλουν διλήμματα, που είναι δελεαστικά υπέρ της αμαρτίας και του θελήματος του πονηρού και μας προκαλούν να συμβιβαστούμε και να συνταχτούμε με το φρόνημα του κόσμου κι όχι του Θεού.
Κι είναι αυτό που προτιμούν οι πολλοί, οι οποίοι εργάζονται για έναν πολιτισμό χωρίς Θεό κι έναν κόσμο που είναι καταδικασμένος να πεθάνει ηθικά και ψυχικά.
Δεν υπάρχει όμως γλυκύτερη εμπειρία από του να στέκεσαι στον επίλογο της ζωής σου με τη συνείδησή να σου επιβεβαιώνει ότι έχεις κάνει την ωραιότερη επιλογή στο διάβα σου στη γη, ότι επέλεξες Αυτόν Κύριο και αφεντικό σου, συνοδοιπόρο στις κακοτοπιές της ζωής και θείο Λυτρωτή. Αδερφό και μοναδικό γιατρό για τα τραύματα, που θα σου δημιουργεί η κακία των ανθρώπων και οι παγίδες του εχθρού.
Βέβαια ο δρόμος Του δεν είναι παντού και πάντοτε σπαρμένος με ανθοπέταλα.
Όπως και η προσωπική μου ζωή.
Ώσπου να γίνει κτήμα μου η δική Του χαρά και ειρήνη, σκόνταψα πάνω σε δυσκολίες, υφάλους και σκοπέλους που δεν προέβλεπα, έπεσα σε θαλασσοταραχές και φουρτούνες από δικά μου λάθη, ξεπάγιασα από ξεροβόρια και παγωνιές, που μου δημιούργησε η συμπεριφορά ανθρώπων και καταστάσεων, πικράθηκα από κατατρεγμούς, συκοφαντίες και αδικίες σε βάρος μου κι από πρόσωπα που δεν το περίμενα ποτέ, απορρίφτηκα από φιλίες, γιατί προτιμούσα να είμαι απόλυτη για το Θεό, πόνεσα κι έκλαψα για δικές μου πτώσεις και παραλείψεις, ένιωσα πολλές φορές να είμαι μόνη στο δρόμο και τον τρόπο που επέλεξα να ζήσω, δοκιμάστηκα από ποικίλες αρρώστιες.
Ήρθαν στιγμές που είπα: φτάνει, Πατέρα, δεν αντέχω άλλο κι έκλαψα στην παλάμη Του με αναφιλητά.
Έζησα όμως ποικιλότροπα και το στοργικό χάδι Του, ιδιαίτερα μέσα σε σκληρές δοκιμασίες, όπως και σ΄αυτήν που διέρχομαι τώρα.
Και μ΄όλα αυτά όμως, αν η ζωή μου ξανάρχιζε από την αρχή, πάλι και πολλές φορές τη ζωή μου σ΄Αυτόν θα ήθελα να την αφιερώσω.
Έχει τόσες εκπλήξεις και θείες ομορφιές και γλυκές εμπειρίες η δική Του οδός…
Μυστικές όμως και τόσο άγνωστες σε όσους διαγράφουν ή παίρνουν επιπόλαια το Χριστό στη ζωή τους.
Και να γιατί σας τα γράφω όλα αυτά.
Πρώτα για να ζητήσω με την ευκαιρία αυτή συγγνώμη από όσους, άθελά μου πάντα, τραυμάτισα τη συνείδησή τους και ιδιαίτερα των μαθητών μου — που πολλοί ξέρω ότι παρακολουθούν τα κείμενά μου — και που σίγουρα κι αυτοί διαπίστωσαν, όπως κι εγώ, άτροπη ίσως συμπεριφορά, αλλά και παραλείψεις και κενά, στο έργο μου ως εκπαιδευτικού επί 34 χρόνια.
Βλέπετε κι ο δάσκαλος διαμορφώνεται και τελειοποιείται ως δάσκαλος συν τω χρόνω.
Και ύστερα να σας πω, αδέρφια μου, όσοι προτιμήσαμε Αυτόν να μην αφήσουμε τον πειρασμό της λιποψυχίας και της ολιγοπιστίας — που καιροφυλακτεί με την πρώτη ευκαιρία να μας επιτεθεί — να μας γυρίσει πίσω.
Και το βλέμμα μας και η λατρεία μας ας είναι στραμμένα πάντα στο Χριστό.
Αυτός πέθανε για μας.
Και το δικό Του αίμα μάς μεταγγίζει, για να απαλλαγούμε από το μολυσμένο μέσα μας αίμα της αμαρτίας.
Οι άνθρωποι, όσο θείοι κι είναι, μας απογοητεύουν και θα μας απογοητεύσουν πολλές φορές.
Γιατί είναι άνθρωποι και παλεύουν κι αυτοί με αδυναμίες τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Και να ξέρουμε και το άλλο πως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός.
Αν έχουμε όμως το πρόσωπο του Χριστού πρότυπο και λατρεία μας, θα μπορούμε να τους επιλέξουμε.
Και να τους αντέξουμε και να τους συγχωρήσουμε.
Όσο γι΄αυτούς που Τον αρνούνται, ας ξέρουν πως αρνούνται την ψυχική υγεία τους.
Την προσωρινή και αιώνια ευτυχία τους.
Αρνούνται την ίδια τη ζωή τους.
Τη βαθιά κι αληθινή χαρά και ειρήνη τους, γιατί, όπως ψάλλει και η Εκκλησία μας ”Αυτός είναι η ζωή και το φως και η ειρήνη του κόσμου”.
Ο Θεός να δώσει το καλύτερο για όλους μας..
Και να δώσει και να τα ξαναπούμε
Ζιώγα Κατερίνα
