Σήμερα, ανήμερα της γιορτής της Παναγίας, γέμισαν οι ελληνικές ορθόδοξες εκκλησιές.
Μεγάλη η χαρά όλων των χριστιανών.
Αλλά και κατά τη διάρκεια των παρακλήσεων του 15αυγούστου υπήρξε μεγάλη προσέλευση στους ναούς.
Αγαπάει ο Έλληνας την Παναγία.
Είναι η Δέσποινά του.
Η αρχόντισσα.
Η μεγάλη του μητέρα.
Πόσοι όμως κάνουμε και κατάχρηση αυτής της σχέσης;
Μαζί της και με το Γιο της, αφού υπάρχουν παραδίπλα μας κι αυτοί που τους βλαστημούν;
Κι είναι πολύ κοντά σε όλους μας ο βλάσφημος.
Ας τον παρατηρήσουμε.
Να τος. Πρωί πρωί μόλις ξυπνήσει κι ακούσει την πρώτη καλημέρα, απ΄τη γυναίκα του κυρίως, την αντικαλημέρα του τη συνοδεύει και με μια χυδαία βρισιά. Ουσιαστικά χωρίς αφορμή. Έτσι για γούρι. Από συνήθεια. Πολύ περισσότερο, αν του εναντιωθούν κιόλας οι οικιακοί του. Ή αν έχει επαγγελματικά ή και συζυγικά και οικογενειακά προβλήματα. Τότε τις βλαστήμιες του τις συνοδεύουν και απειλές και ξυλοδαρμοί…
Πριν από καιρό βαδίζαμε σε κεντρικό δρόμο της πόλης μας, όταν από μια παρέα παιδιών του Γυμνασίου και του Λυκείου, που προηγούνταν, ακούσαμε για μια στιγμή κάποιον να λέει ένα αστείο κι έναν άλλο, επιπόλαιο απ΄ό,τι φάνηκε και με κούφια επιδειξιομανία – αλλιώς δεν εξηγείται – ν΄αρχίσει να γελάει βρίζοντας την Παναγία.
Πολύ λυπηρό το γεγονός ότι στην πατρίδα μας, σε κάθε γωνιά της, ο Χριστός και η Παναγία βρίζονται χυδαιότατα.
Ως εκπαιδευτικός υπήρξα συχνά αυτήκοος μάρτυρας στα διαλείμματα, όταν μαθητές του Γυμνασίου βλαστημούσαν την Παναγία, για να δείξουν τον ανδρισμό τους στους συμμαθητές τους. Άλλοτε άκουγα συγγενικά πρόσωπα να καταγγέλλουν ότι βγαίνοντας μεθυσμένα τα παιδιά από νυχτερινά κέντρα, που ήταν κάτω απ΄το σπίτι τους, ξεστόμιζαν αισχρό υβρεολόγιο για τα θεία πρόσωπα.
Πόσες άλλες φορές ταξιδεύοντας με αστικό – και όχι μόνο – σε μεγαλουπόλεις ακούσαμε πολλοί τους οδηγούς να βλαστημούν, όταν επικίνδυνα τους προσπερνούσαν άλλα οχήματα.
Ακόμα και όργανα της τάξεως, που είναι φύλακες του νόμου, που κάποτε τιμωρούσε και τους βλάσφημους, είναι βλάσφημοι. Κι ανώτερα στρατιωτικά στελέχη ή και όλων των βαθμίδων, αδιάντροπα κι αδιαφορώντας για την απήχηση που έχουν οι βρισιές τους στους απλούς στρατιώτες, ξεστομίζουν για το πρόσωπο του Χριστού και Της Παναγίας διάφορες βωμολοχίες.
Κι ο απλός λαός μας όχι μόνο δεν υπερασπίζεται το όνομά Τους, αλλά και το βλαστημάει κι αυτός ασύστολα.
Διηγούνται ότι ένας Μωαμεθανός από τη Σμύρνη θέλησε να γίνει χριστιανός. Επειδή όμως δε μπορούσε να ζήσει στην Τουρκία, αποφάσισε να μετοικήσει στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν αποβιβαζόταν στον Πειραιά, άκουσε τόσες βλαστήμιες απ΄τους βαρκάρηδες, είδε και την αδιαφορία των άλλων στην παραλία και αισθάνθηκε τόση απογοήτευση για το Χριστιανισμό και τους χριστιανούς, ώστε επέστρεψε στην πατρίδα του και πέθανε με την παλιά του θρησκεία.
Αν υποθέσουμε όμως ότι αντί για το Χριστό και την Παναγία έβριζαν τους γονείς μας ή εμάς τους ίδιους, ποιος θα το ανεχόταν; Κανείς μας. Πολύ περισσότερο αν έβριζαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
”Μικρός ο Χριστός.., μικρή η Παναγιά..,μεγάλοι οι άρχοντές μας κι εμείς!…”ήταν και τα λόγια του γέροντα π. Αυγουστίνου, που ανεβαίνουν αυθόρμητα στη μνήμη μου.
Το αναλογιστήκαμε, όσοι βλαστημούμε, αυτό;Σκεφτήκαμε ποτέ ποιον βρίζουμε; Τι μας έκανε αυτός ο Χριστός και η Παναγία; Ποια τιμωρία πρέπει να περιμένει και μας και την πατρίδα μας για όποια τέτοια βρισιά ξεστομίζουμε; τι χρωστούμε σ΄Αυτόν που η δημιουργία όλη, υλική και πνευματική, Τον υμνεί ακατάπαυστα;
Άγγελοι και Αρχάγγελοι, τα πουλιά, τα δάση, τα βουνά, τα λαγκάδια, η θάλασσα, ο ήλιος, τ΄άστρα, οι ουρανοί, όλη ή κτίση καταγγέλλει την αγάπη Του για μας και την πανσοφία Του. Κι εμείς , η εικόνα Του, που καταντούμε ένα σκουπίδι, ένα σκουλήκι που δεν αξίζει να ζει ύστερα από τέτοιο αμάρτημα, προφέρουμε με τόση περιφρόνηση και χυδαιότητα το όνομά Του;
Ίσως βιαστούν όμως να δικαιολογηθούν ορισμένοι ότι από κακή συνήθεια το κάνουν. Δε διαφωνούμε. Είναι και τέτοιοι που βλαστημούν από κακή συνήθεια και επιπολαιότητα. Μπορεί όμως αυτό να είναι ελαφρυντικό τους; Σε καμιά, νομίζω περίπτωση. Σαν να γελούμε και να επιδοκιμάζουμε αυτούς που αυθόρμητα, από συνήθεια, φτύνουν τους γονείς τους.
Υπάρχουν ωστόσο κι άλλοι,που βλαστημούν, γιατί άκουσαν τον πατέρα τους ή την παρέα τους. Άλλοι συνειδητά ή και ασυνείδητα. Όλοι ωστόσο από κακοήθεια.
Πολλοί απ΄αυτούς μετανιώνουν κι αλλάζουν λεξιλόγιο. Είναι κι άλλοι με πωρωμένη συνείδηση, που χαίρονται και καμαρώνουν γι΄αυτό. Κι άλλοι που το κάνουν από εμπάθεια στο Θεό. Όλοι ωστόσο δαιμονοκίνητοι.
Εδώ αναφέρουμε μια ιστορία σχετική.
Έναν άγιο της ερήμου, πριν πολλά χρόνια, τον επισκέφτηκε ένα δαιμονισμένο παιδί με τον πατέρα του. Αυτό κατά τη θεία Λειτουργία, όταν εκκλησιαζόταν και ιδιαίτερα την ώρα που έβγαιναν τα άγια κατά τη μεγάλη είσοδο, άρχιζε να βλαστημάει το Χριστό. Έτσι πήγαν σ΄αυτόν τον ερημίτη, γιατί είχε το χάρισμα να θεραπεύει τέτοια νοσήματα. Ο άγιος λοιπόν ρώτησε το παιδί: γιατί βλαστημάς το Χριστό; Κι εκείνο απάντησε: όσο κι αν Τον βλαστημώ εγώ, είναι τόσο ψηλά που δεν Τον φτάνω κι αδιαφορεί. Όταν όμως βάζω εσάς και Τον βλαστημάτε, για σας λυπάται κατάβαθα ( Φυσικά μιλούσε κάποιος άλλος…για λογαριασμό του παιδιού ).
Η βλασφημία είναι ίδιο του διαβόλου. Κι ο βλάσφημος γίνεται όργανό του.
Περιμένουμε προκοπή έτσι; Κι αν την έχουμε, δε βλέπουμε, πίσω απ΄αυτήν, την ανοχή του Θεού, για να μας οδηγήσει και στη μετάνοια;
Ας έρθουμε σε περίσκεψη. Βλαστημούμε Αυτόν που άφησε τους ουρανούς και μπήκε στη σφαίρα και την ιστορία της γης, για να μας επαναφέρει στην προπτωτική μακαριότητα και να μας επανασυνδέσει με το Θεό; Εκτιμούμε τι στοίχιζε στο Θεό Λόγο να γίνει από Πνεύμα και άνθρωπος; Και στο Θεάνθρωπο Αυτό Κύριό μας, που, υπερφυσικά γεννημένος από τη Μητροπάρθενο Μαρία, περπάτησε στη γη των στεναγμών και των δακρύων μας, μάς συναναστράφηκε, μας αποκάλυψε τον προορισμό μας, δοκιμάστηκε σκληρά απ΄την κατά μέτωπο σύγκρουσή Του με το κακό και το διάβολο και που καρφώθηκε τελικά στο Σταυρό, επειδή μας αγάπησε πολύ, ενώ θα μπορούσε μετά την πτώση των πρωτοπλάστων να μας αφήσει στην τύχη μας και να περιπλανιόμαστε στα σκοτάδια, αυτή την αχαρακτήριστη και δαιμονοκίνητη συμπεριφορά αντιπροσφέρουμε; Και το σύμβολο της σωτηρίας μας, που ύψωσε στο Γολγοθά, εμείς το φτύνουμε; Γιατί;
Βλαστημάς, πατέρα μου, αδερφέ μου, νεαρέ μου, διευθυντή μου, γιατρέ μου, αγρότη μου,..Αυτόν που δέχτηκε για σένα φτυσίματα, χαστούκια, μαστιγώσεις, εξουθένωση, ταπεινώσεις, χλευασμούς και τελικά αυτόν τον τρόπο καταδίκης; Ποιος μπορεί να σ΄αγαπήσει περισσότερο απ΄Αυτόν που σε καλεί κοντά Του με μια αγάπη γεμάτη ταπείνωση και πραότητα, υπομονή και μεγαλοσύνη, για να σε ξεκουράσει από τα προβλήματά σου, τα ψυχολογικά σου, τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες σου; Ποια άλλη αγάπη έχει τη δύναμη να σε ανέχεται, όταν την κλωτσάς, όταν τη βλαστημάς, όταν τη δυσφημείς, όταν την αρνείσαι, ενώ παράλληλα μπορεί να σε συντρίψει ”ως σκεύος κεραμέως”, σαν πήλινο αγγείο, όταν το θελήσει; Ποια άλλη αγάπη θα βρούμε τόσο καθαρή και ανυπόκριτη;
Μια τέτοια αγάπη, που την ψάχνει κάθε άνθρωπος, χωρίς να το ξέρει και που χωράει όλο τον κόσμο, τολμούμε και τη σπιλώνουμε με τα βρωμερά μας λόγια; Αντί να επικαλούμαστε κάθε στιγμή το όνομά Του, που το τρέμουν και οι δαίμονες και να αντλούμε δύναμη, Τον βρίζουμε; Και με τι συνείδηση θα Τον αντικρύσουμε, όταν θα ξανάρθει να κρίνει τον κόσμο; Ή όταν διαπιστώσεις τότε ότι και σένα που Τον βλαστημούσες, σε αγαπούσε και σε περίμενε, αρκεί να μετανοούσες; Τότε όμως θα νιώσεις αυτοκατάκριτος.
Αλλά και την Παναγία μητέρα, που τη σεβάστηκαν οι ουρανοί και οι αιώνες, που μέρα νύχτα δέεται για μας, πώς τολμούν χείλη ανθρώπινα να τη σπιλώνουν;
Ας μη νομίζουμε όμως ότι και οι άλλοι που δε βλαστημούμε, αλλά ανεχόμαστε το βλάστημο στο περιβάλλον μας, είμαστε λιγότερο ένοχοι. Αν έβριζαν κάποιο δικό μας, θα σιωπούσαμε; Κι αν δεν το επιτρέπουμε αυτό και για τους φίλους μας, το επιτρέπουμε για το Θεό και Κύριό μας; Για την Παναγία μας; Θα μας καταλογίσει δειλία και άρνηση ο Χριστός, αν δεν διαμαρτυρηθούμε και δε βοηθήσουμε το βλάσφημο να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της παρατυπίας του και σε τελική ανάλυση και της κατάντιας του.
Όλοι οι Έλληνες μακάρι, με την προσπάθεια του καθενός μας χωριστά, να βοηθήσουμε, ώστε να εκλείψει αυτή η κατάρα από τον τόπο μας, γιατί αλλιώς μολύνονται τα άγια χώματα της πατρίδας μας, λυπούμε τους αγίους μας και επισύρουμε τη δίκαιη τιμωρία του Θεού μας. Νομίζω πως πρέπει να συνετιστούμε όλοι μας. Αμήν.
(Το κείμενο, χωρίς τον πρόλογο, αναδημοσιεύεται)
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
