Οι Τούρκοι αποτελούν τον κακό μας γείτονα από τότε που απελευθερωθήκαμε από τον ζυγό αιώνων υπό τη
δυναστεία τους. Η πανωλεθρία μας κατά την εκστρατεία στη Μικρά Ασία, καθ’ υπαγόρευση των «συμμάχων» μας και προξένων της συμφοράς μας, οδήγησε στη χαριστική βολή στη συνύπαρξη με την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών, που ακολούθησε.
Στη συνέχεια επιχειρήθηκε δήθεν προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών, καθ’ υπαγόρευση των ισχυρών, που μας ήθελαν, για τα συμφέροντά τους φίλους. Η πρώτη σε επίπεδο ηγετών (Βενιζέλου – Κεμάλ) έγινε στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής «φιλίας».
Με βάση αυτή ο Κεμάλ αξίωσε να απομακρυνθούν από τη Δυτική Θράκη οι καταφυγόντες εκεί αντιφρονούντες προς το κεμαλικό καθεστώς Τούρκοι. Ο Βενιζέλος του έκανε τη χάρη, έφθασε μάλιστα να προτείνει για το βραβείοNobel ειρήνης τον ηθικό αυτουργό της σφαγής πλήθους Ρωμηών στα πλαίσια της γενοκτονίας που οργανώθηκε στη Μικρασία και ιδίως στον Πόντο.
Μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ουαιώνα κατ’ εντολή των ισχυρών γίναμε «σύμμαχοι» στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Ποτέ όμως δεν καταστάθηκαν φιλικές οι σχέσεις των δύο χωρών. Η εχθρότητα με την ανοχή, αν όχι με την παρότρυνση των ισχυρών, εκδηλώνεται έκτοτε διαρκώς με συνέπειες δυσμενείς κατά της χώρας μας και μόνο. Πρώτα ήλθε η καταλήστευση με ειδικούς νόμους των Ρωμηών, που απόμειναν στο τουρκικό έδαφος.
Ακολούθησε ο διωγμός τους, μετά από τις αγριότητες και τους βανδαλισμούς, που οργάνωσαν οι Άγγλοι, για να μας τιμωρήσουν επειδή είχαμε προσφύγει στον ΟΗΕ για την Κύπρο. Ακολούθησε η εισβολή στην Κύπρο, που οργάνωσαν και κατεύθυναν οι «σύμμαχοί» μας με την ολόθερμη στήριξη των αφρόνων επιόρκων αξιωματικών μας!
Οι προκλήσεις δεν έπαψαν ποτέ τόσο με την παραβίαση του εναερίου χώρου μας, όσο και με τον επιχειρούμενο έλεγχο στη Δυτική Θράκη, μέσω του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή.
Η ενδοτική πολιτική και η υποτέλεια όλων των ασκησάντων την εξουσία στη χώρα μας δεν μας έδωσε την ικανοποίηση τουλάχιστον μιας ηθικής νίκης πέρα από τα χωρίς νόημα ψηφίσματα του ΟΗΕ, με τα οποία καλείται ο εισβολέας να εγκαταλείψει την Κύπρο. Πέραν αυτού οι υποταγμένοι πλήρως στη Δύση καλλιέργησαν την αντίληψη ότι η Τουρκία αποτελεί ισχυρή περιφερειακή δύναμη και οφείλουμε, ως εκ τούτου, να παραβλέπουμε τις προκλήσεις της προς αποφυγή επιδείνωσης των σχέσεων και θερμού επεισοδίου. Κατάντησαν οι δουλόφρονες να εκθειάζουν το κεμαλικό καθεστώς, το καταπιεστικό ακόμη και του τουρκικού λαού ή, το ορθότερο, του πλήθους των εθνοτήτων, που συγκροτούν τη σύγχρονη Τουρκία, διασπείροντας τον τρόμο για τις συνέπειες από την τυχόν άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία της γείτονος.
Ο λαός μας διαθέτωνυγιές αισθητήριο δεν αποδέχθηκε την πλύση εγκεφάλου. Πέραν των δυτικόπληκτων και μισούντων την παράδοσή μας, οπαδών του κεμαλισμού, οι οποίοι καταντούν να αμφισβητούν ακόμη και τη γενοκτονία, οι άλλοι ποτέ δεν δέχθηκαν ότι θα αντιμετωπίζαμε μεγαλύτερο κίνδυνο, αν ανέρχονταν στην εξουσία ισλαμιστές. Μάλιστα πλείστοι όσοι Έλληνες δεν θεωρούν τους Τούρκους ως τον μεγαλύτερο εχθρό μας. Τιμά μάλιστα ιδιαίτερα τους Ποντίους το ότι δεν καλλιέργησαν πνεύμα έχθρας προς τον γειτονικό λαό. Στη σύσφιξη των σχέσεων συνέβαλαν τα ταξίδια στους γενέθλιους των προγόνων τόπους. Μικρή ομάδα, οι εθνικιστές, είναι εκείνοι που καλλιεργούν το μίσος μεταξύ των λαών μη διακρίνοντες τον άθλιο ρόλο των ηγετών, που εκτελούν εντολές ακόμη και σε βάρος των λαών τους. Τελικά οι ισλαμιστές ανέλαβαν την εξουσία, αλλά δεν άλλαξε η έναντί μας πολιτική της γείτονος. Όμως οι δυτικόπληκτοι άρχισαν να κάνουν λόγο για την απειλή εκ του νεοοθωμανισμού, τον οποίο διακηρύττει ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου, θέλοντας να αγνοούν την υποτέλεια και αυτών στους ισχυρούς της γης.
Η Τουρκία απέτυχε στην πολιτική προσεταιρισμού των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ με μουσουλμανικό πληθυσμό και σχηματισμού παντουρανικού τόξου εχθρικού προς τη Ρωσία. Φάνηκε στη συνέχεια να της ανατίθεται σημαντικός ρόλος στα πλαίσια ενός πανσουνιτικού μετώπου κατά των σιιτών του Ιράν. Ο τελευταίος σημαντικός ρόλος ήταν η «ημιεπίσημη» συμμετοχή της στον δολοφονικό στρατό του ΙΚΙΛ (ISIS). Ήταν σε γνώση των πάντων ότι η Τουρκία πρόσφερε κάθε είδους βοήθεια όπως μεταφορά εξοπλισμού μέσω του εδάφους της, περίθαλψη τραυματιών, ανασύνταξη μονάδων, στελέχωση του στρατού του χαλιφάτου και διακίνηση του ληστεμένου από τους τζιχαντιστές πετρελαίου. Όλοι αυτοί οι ρόλοιπου ανετέθησαν στην Τουρκία από τους ισχυρούς, όχι μόνο δεν καταγγέλθηκαν ποτέ από τα εγχώρια ΜΜΕ, αλλά απεναντίας αυτά στηρίζοντας την ενδοτική εξωτερική πολιτική των ασκούντων την ηγεσία, αποφεύγουν να ενημερώνουν τον λαό μας για τα πλείστα όσα προβλήματα συνοχής αντιμετωπίζει η Τουρκία και τα σχέδια αποσταθεροποίησης που έχουν στα συρτάρια τους οι ισχυροί Ίσως το πρόσφατο αποτυχημένο πραξικόπημα στη γείτονα επιχειρήθηκε στα πλαίσια αυτών των σχεδίων.
Η Τουρκία είναι χώρα πολυεθνική. Την απαρτίζουν πολίτες που ανήκουν σε τριάντα εθνότητες. Μας είναι γνωστός μόνο ο αγώνας των Κούρδων για την ανεξαρτησία και η διαρκής αναστάτωση στο τουρκικό Κουρδιστάν. Δεν προβάλλεται όμως αρκούντως το ενδεχόμενο οι ισχυροί να αναγνωρίσουν κουρδικό κράτος αποσπώνταςεδάφη ακόμη και από την Τουρκία. Εμφύλιος πόλεμος προκλητός έξωθεν θα ήταν ένα παράλληλο επιθυμητό από τους ισχυρούς συμβάν. Υπάρχει όμως έδαφος στη γείτονα; Δυστυχώς ναι. Και γράφω δυστυχώς, διότι σε καμμιά περίπτωση δεν εκδηλώνω χαρά με τις συμφορές άλλων, ακόμη και τιμωρουμένων με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Δεν είναι λίγοι στη γείτονα που αντιστρατεύονται τον ισλαμιστή Ερντογάν όχι μόνο στα πλαίσια απλής αντιπολιτευτικής διάθεσης. Υπάρχουν αρκετοί που δεν αποδέχονται τον άθλιο ρόλο που διαδραμάτισε η χώρα τους στα γεγονότα της Μέσης Ανατολής στο πλευρό των δολοφόνων. Αυτοί κατοικούν κυρίως στις ακτές του Αιγαίου, όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλειοψηφεί. Αυτοί είναι είτε παλαιοί κεμαλικοί με έντονο τον προσανατολισμό προς τη Δύση, αλλά και άλλοι, πολύ περισσότεροι, όπως αλεβίτες, που αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην ισλαμική Τουρκία και άλλοι, που τολμούν πλέον ευθαρσώς να θέτουν δημοσίως το ερώτημα, αν οι Τούρκοι είναι πράγματι Τούρκοι και όχι απόγονοι των λαών που κατοικούσαν στη Μικρά Ασία πριν από την κατάκτηση. Πόσοι άραγε να είναι οι κρυπτοχριστιανοί, δεδομένου ότι φθάνουν καθημερινά πλήθος ειδήσεων για το ενδιαφέρον Τούρκων για τη χριστιανική πίστη; Δυστυχώς και η Τουρκία είναι ευάλωτη, όσο και η πατρίδα μας σε εμφύλιο πόλεμο που θα προκαλέσουν οι ισχυροί, όταν αποφασίσουν, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Εκδηλώθηκαν έντονοι οι φόβοι για τον χειρισμό του θέματος χορήγησης πολιτικού ασύλου στους πραξικοπηματίες αξιωματικούς που κατέφυγαν στη χώρα μας. Η τελική απόφαση πάντως, υπέρ ή κατά των συμφερόντων της χώρας μας, θα υπαγορευθεί από τους «προστάτες» μας, οι οποίοι ασφαλώς και δεν είναι αμέτοχοι στα συμβαίνοντα.
Κάποιοι, μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, έσπευσαν να ειρωνευθούν τον άγιο Παΐσιο, καθώς είναι ευρέως γνωστή η προφητεία του για την παραχώρηση της Κωνσταντινούπολης στην Ελλάδα. Πέρα από την αναξιότητά μας, ώστε να επαληθευθεί η προφητεία στις ημέρες μας, αν έχει βέβαια ειπωθεί, ας λάβουμε υπ’ όψη και κάτι άλλο. Ο Θεός δεν έκανε σύμβαση με τους Έλληνες, ώστε να τους καταστήσει προνομιούχο λαό. Ίσως στο μέλλον οι χριστιανοί γίνουν πολυπληθείς στη γείτονα, ενώ εμείς, συρμένοι ως υποτελείς στο άρμα της Δύσης, δεχθούμε έντονη την πίεση του ισλάμ. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δεν αποκλείεται να βρεθούμε προ εκπλήξεων άκρως εντυπωσιακών.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
