19η Μαΐου 2016. Συμβολικά η πιο τραγική ημέρα υπόμνησης ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ελληνισμού, του χριστιανικού στοιχείου εν γένει, που συντελέστηκε με θύματα τους Έλληνες Πόντιους. Προηγήθηκαν, συνέπεσαν ή ακολούθησαν Αρμένιοι, Ασσύριοι και Μικρασιάτες της ιστορικής Ιωνίας, που σφαγιάστηκαν, οδηγήθηκαν σε αναγκαστικό εκτοπισμό, στερήθηκαν πατρίδα, περιουσία, όνειρα για το μέλλον…
Κυρίως, όμως, ορθώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στη λήθη και στην εξαγορά της μνήμης στο όνομα μιας επιφανειακής και ασφαλώς κατ’ ευφημισμόν «φιλίας» ή –στην καλύτερη περίπτωση– «ομαλών διμερών σχέσεων».
(Φωτ.: Βασίλης Τσενκελίδης για το pontos-news.gr)
Σε κάθε περίσταση δηλώνουν ότι θα παλέψουν για να παραδεχτεί η Τουρκία, διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το συστηματικό σχέδιο εξόντωσης των μειονοτήτων και σφετερισμού των περιουσιών τους που σε μεγάλο βαθμό, κατά την ανάγνωση του Τούρκου διανοουμένου Σαΐτ Τσετίνογλου που μίλησε στο pontos-news.gr, ευθύνεται και για τη μη αναγνώριση των γενοκτονιών από την Άγκυρα.
Οι Πόντιοι, όλοι οι απόγονοι προσφύγων και μεγάλο μέρος του ελληνισμού βλέπουν την αδικία και υποστηρίζουν τον αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Τι γίνεται όμως με την επίσημη ελληνική πολιτεία;
Η απάντηση είναι οδυνηρή. Χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια και μοχλοί πίεσης προς τις κυβερνήσεις των δεκαετιών του ’80 και του ’90 για να φτάσουμε στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων (Ν. 2193/1994) και της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας
(Ν. 2645/1998) σε δύο… φάσεις, σαν να μην ήταν και οι δύο θηριωδίες μέρος ενός σχεδίου. Και έκτοτε ουδέν. Ή, ακόμα χειρότερα, όσοι ακόμα διατηρούν ευαισθησίες για τα εθνικά μας θέματα χωρίς πάντως να υποτιμούν την αδιανόητα δεινή κατάσταση του Έλληνα στην καθημερινότητά του, διαπιστώνουν ότι η επίσημη εκτελεστική εξουσία εμπλουτίζει την… υπόστασή της με αρνητές της Γενοκτονίας. Τι κι αν έχει αναγνωριστεί με νόμο του κράτους; Τι κι αν έχει ποινικοποιηθεί η άρνηση ενός εγκλήματος με τον πολυλάλητο αντιρατσιστικό νόμο; Τι κι αν οπρώτος πολιτειακός παράγων το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία; Τι κι αν οι πολιτικές Αρχές της χώρας-θύτη και τα υποχείριά τους ΜΜΕ ακριβώς αυτό περιμένουν να εκμεταλλευτούν για να το κάνουν όπλο στη δημόσια συζήτηση;
Από τις περσινές εκδηλώσεις μνήμης για τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού μέχρι φέτος, το δίκαιο υπέστη εκ των έσω σοβαρό πλήγμα.
Στο όνομα της επιστημονικής ελευθερίας, που πάντως ουδείς αμφισβητεί, ένας υπουργός Παιδείας, το πλέον υψηλόβαθμο θεσμικό όργανο στον τομέα που διαμορφώνει προσωπικότητες δημιουργώντας υπόβαθρο για τη μελλοντική τους στάση έναντι όσων μας καθορίζουν ως κοινωνία, διαφωνεί με την ελληνική νομοθεσία. Επιπλέον, η –με την πιο στενή έννοια– εκπαίδευση των μαθητών περιθωριοποιεί την πρόσφατη ιστορία, στερώντας από τα παιδιά τη δυνατότητα να φωτίσουν πτυχές της ιστορίας που σήμερα μόνον τα σωματεία δίνουν δυσανάλογη προς τα μεγέθη τους μάχη για να κρατήσουν ζωντανή.
Η περίπτωση της Δημοκρατίας της Αρμενίας, που αγκάλιασε το αίτημα για διεθνοποίηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και το έκανε εθνικό σκοπό, θα έπρεπε να δώσει το παράδειγμα. Τα επιτεύγματα των Αρμενίων με τη βοήθεια της επίσημης κυβέρνησης αλλά και της διασποράς είναι σπουδαία σε αυτόν τον τομέα και είναι ελάχιστοι πλέον εκείνοι που μπορούν να αμφισβητήσουν τι πραγματικά συνέβη στο 1,5 εκατ. των Αρμενίων. Συμβαίνει το ίδιο με την Ελλάδα και την υπόθεση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής; Σε καμία περίπτωση.
Σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια μετά το μεγάλο έγκλημα της Γενοκτονίας, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που μιλούν γι’ αυτό και που βγαίνουν στο δρόμο ως «γραφικούς».
Γραφικούς στην καλύτερη περίπτωση, εθνικοπατριώτες, πατριδοκάπηλους, ακροδεξιούς και επικίνδυνους στη χειρότερη. Για τους ανθρώπους που μόνο τους μέλημα είναι να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα της μνήμης τιμώντας έτσι τη θυσία των προγόνων τους, αυτό είναι άδικο. Αιτιολογημένο όμως είναι αν πρόκειται για εκείνους, τους ελάχιστους, κομματικά οργανωμένους ή μη, που καπηλεύονται τον πόνο ενός σπουδαίου κομματιού του ελληνικού λαού, για να εξυπηρετήσουν ίδια συμφέροντα.
Αυτοί οι λίγοι, οι πραγματικά επικίνδυνοι, θα πρέπει να εξοβελιστούν από τους οργανωμένους φορείς.
Και τώρα φτάνουμε στο ζέον θέμα, ή κατά το λαϊκότερον στην «καυτή πατάτα». Τι έχουν πράξει οι οργανωμένοι φορείς για να πείσουν την επίσημη πολιτεία ότι είναι έτοιμοι να συνεργαστούν, σαν μια γροθιά, προκειμένου να αποκτήσει ο αγώνας και το αίτημά τους πραγματικά διεθνή διάσταση;
11ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών (φωτ.: Φίλιππος Φασούλας)
Ας αφήσουμε το ερώτημα να πλανάται. Μια απάντηση του τύπου «τίποτα» θα αδικούσε σοβαρές προσπάθειες που έχουν γίνει κατά καιρούς. Αν απαντούσαμε «ελάχιστα» θα ήταν εξίσου ασαφές και αόριστο. Μήπως να πούμε «όχι αρκετά»;
Στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του pontos-news.gr, ο μεγαλύτερος προβληματισμός των αναγνωστών μας είναι γιατί οι οργανωμένοι φορείς δεν συνεννοούνται μεταξύ τους.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, γινόμαστε αποδέκτες και μάρτυρες σπουδαίων γεγονότων μεγάλης πολιτιστικής αξίας, που τα δημιουργούν οι άνθρωποι στις γειτονιές της Ελλάδας και όπου υπάρχει ελληνισμός. Παιδιά που μαθαίνουν την ποντιακή διάλεκτο στους συλλόγους τους· πιτσιρικάδες που αντί να διασκεδάζουν χαλαρά με συνομηλίκους τους σε ένα καφέ, ενώνονται σε έναν κύκλο ποντιακού χορού και βγάζουν τη χαρά τους στο χτύπημα των ποδιών· σκληρά εργαζόμενοι που στο εργοστάσιο ή στο μαγαζί τους ακούν από το ραδιόφωνο ποντιακούς σκοπούς σιγοτραγουδώντας· καλλιτέχνες που αντί να στήνουν εύκολες καριέρες στα εύληπτα και αβασάνιστα λαϊκά, ξοδεύουν ώρες μαθαίνοντας τις δοξαριές της λύρας ακούγοντας Γώγο ή δουλεύοντας τη φωνή τους εμπνεόμενοι από το Χρύσανθο· γυναίκες που στις κουζίνες τους φέρνουν τη μυρωδιά της πατρίδας φτιάχνοντας ωτία, σιρόν ή περέκ· άνθρωποι ικανοί στη γραφή που διασώζουν τη διάλεκτο γράφοντας ποίηση, ή μεταφέρουν σε όλους την ιστορία ζωντανεύοντας την πατρίδα με τα βιβλία τους· αγωνιστές της ζωής που τους είπαν «Ρωσοπόντιους» και τους στέρησαν ακόμα κι αυτή την πενιχρή σύνταξη, που με καλοσύνη χαϊδεύουν τα μαλλιά ενός νέου πρόσφυγα προτρέποντάς τον να κάνει υπομονή και να παλέψει – αξίες ανεκτίμητες η υπομονή και ο αγώνας στον Πόντο· κορίτσια που προσκυνούν πάντα την Παναγία Σουμελά κουβαλώντας την πίστη τους σε κάθε νέα πατρίδα, κοντά τον Εύξεινο ή μακριά· άντρες που αυτοσαρκάζονται για το μυτίν τους ευχόμενοι σε όλους, αφήνοντας την παρέα, «υ’είαν και ευλο’ίαν».
Στουτγάρδη, Μάιος 2016 (διάθεση φωτογραφίας: Φόρης Πεταλίδης)
Και άλλοι, στα ξένα, που δεν διστάζουν να βάλουν τη φορεσιά τους και να πάρουν τις λύρες τους σε δρόμους γκρίζους και βροχερούς και να δηλώσουν την ταυτότητά τους παίρνοντας αυτοί στις πλάτες τους την υπόθεση της γνωριμίας με τον αλησμόνητο Πόντο και της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας.
Αυτοί είναι οι Πόντιοι που σήμερα τιμούν τους προγόνους τους και που όλοι θα έπρεπε να κλίνουν το γόνυ μπροστά τους.
Οι εκδηλώσεις των ημερών γύρω από τη 19η Μαΐου, η οποία έγινε σύμβολο μιας Γενοκτονίας, θα πρέπει να αναδεικνύουν όχι μόνο το χρέος απέναντι στους προγόνους, αλλά και την τιμή απέναντι στους απογόνους. Εκείνους που κρατούν ψηλά τη σημαία της μνήμης, το λάβαρο που από την άλλη του πλευρά φέρει σίγουρα το έμβλημα του μονοκέφαλου αετού, και που με τη στάση τους αποτελούν παράδειγμα για όλους τους Έλληνες. Κι ας τους λένε Ρωσοπόντιους ή/και γραφικούς…
Μόνον έτσι ο Πόντος ζει!
