Δεν έκλεισε ακόμα μέρα και ζούμε με τη νοσταλγία ενός τετραημέρου στη βασιλεύουσα Πόλη.
Την επισκεφτήκαμε ως εκδρομείς με την οργάνωση της τοπικής Εκκλησίας.
Επικεφαλής της ο Επίσκοπος Δαβίδ.

Δεν θα αναφερθούμε σε λεπτομέρειες, αν και θα έπρεπε.
Δεν υπάρχει ο αρκετός χώρος.
Αλησμόνητη θα μας μείνει η οικογενειακή ατμόσφαιρα μέσα στο πούλμαν και στο ξενοδοχείο, ο συμπνευματισμός, καθώς και η ζεστασιά στις σχέσεις μας με ένα γκρουπ Θεσσαλονικέων, πνευματικών παιδιών του Δεσπότη μας.
Ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι και με την αδελφοποίηση νιώσαμε αληθινά αδέλφια.
Αυτό φάνηκε και στον αποχωρισμό, που ήταν γεμάτος εγκαρδιότητα και συγκίνηση.

Από την πρώτη κιόλας μέρα με δυο τέλειους ξεναγούς άρχισε η γνωριμία με την ιστορική πόλη και τα μνημεία της.
Μέσα στη μνήμη μας δεσπόζει ακόμη η Αγια-Σοφιά και η ιστορία της.
Μεγαλειώδες έργο, που δε μπορεί κανείς να το δει μόνο σαν ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά και σαν θείας έμπνευσης και θείας συνεργείας.
Ένα δέος νιώθεις να σε διακατέχει, καθώς περιεργάζεσαι το εσωτερικό του ναού με τα μοναδικά ψηφιδωτά και την αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική.
Τον καταμερισμό του χώρου και τη γενική διακόσμηση.
Παραπλήσια συναισθήματα νιώσαμε βέβαια και για άλλα αξιοσημείωτα μνημεία της Πόλης.
Πίκρα όμως νιώθει κανείς ως Έλληνας για τη βεβήλωση αυτού του ναού από τους Οθωμανούς Τούρκους μετά την άλωση της Πόλης.
Τι να ήθελε άραγε να μας πει ο Θεός μ΄αυτή την κατάντια ενός τέτοιου μοναδικού στους αιώνες έργου κανείς δεν ξέρει…

Παρόλα αυτά το βάρος στην αναφορά αυτής της εκδρομής θα θέλαμε να πέσει εκτενέστερα σε άλλο σημείο.
Η επίσκεψή μας στην Πόλη προγραμματίστηκε εσκεμμένα από τη Μητρόπολη για τη θρονική γιορτή του Πατριαρχείου, στη μνήμη του Αγίου Ανδρέα στις 30 του μηνός, τη Δευτέρα.
Προχθες δηλαδή.
Παραμονή της γιορτής συμμετείχαμε στον εσπερινό, στο ναό του Αγίου Γεωργίου.
Εκπρόσωποι από διάφορες Εκκλησίες και με διαφορετικές στολές είχαν καταλάβει επίσημες θέσεις, ενώ πληρούσαν τα κοινά καθίσματα οι περί το Πατριαρχείο Έλληνες της Πόλης.
Κοντά σ΄αυτούς προστεθήκαμε κι εμείς οι Γρεβενιώτες.
Με έκπληξη μεγάλη είδαμε δίπλα στο δεσποτικό τον Υπουργό Παιδείας, κ.Φίλη.
Κατά ευτυχή συγκυρία και χωρίς να το επιδιώξουμε συναντηθήκαμε μαζί του μετά το τέλος του εσπερινού.

Τον πλαισιώσαμε με το Δεσπότη μας, ο οποίος μετά τις συστάσεις του ζήτησε να θυμάται και τα Γρεβενά όχι με κανένα βαρύ κονδύλι, αλλά τουλάχιστον με ραδιοφωνικό σταθμό και το κανάλι 4Ε, που και τα δυο αυτά στερούν ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες από συντροφιά ευχάριστη και εποικοδομητική.
Αλλά και όλους μας.

Το λόγο στη συνέχεια πήραμε εμείς.
Αποδίδουμε περίπου τη στιχομυθία:
–κ. Υπουργέ, είμαι εκπαιδευτικός, συνταξιούχος τώρα, αλλά εξακολουθώ να παρακολουθώ την Παιδεία, όπως κι εσάς.
Χαιρόμαστε που είστε ελεύθερο πνεύμα.
………………………………………………………………
Θέλουμε να μείνει μέσα στα σχολεία η πίστη των παιδιών μας στο Θεό.

–Συνεργαζόμαστε με την Εκκλησία γι΄αυτό.
Τα σχολεία έχουν το μάθημα των Θρησκευτικών.

–Όχι κ.Υπουργέ σαν διαθρησκευτική γνώση.

–Και σαν διαθρησκευτική και για την Ορθοδοξία.
Το ότι είμαστε απόψε εδώ αυτό πιστοποιεί…

–κ.Υπουργέ χαιρόμαστε γι΄αυτό.

Ακούγεται έντονη η διαμαρτυρία μιας μητέρας: κ. Υπουργέ, η ώρα των Θρησκευτικών μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή να αντικατασταθεί από το μάθημα της Ιστορίας; γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει στο δικό μας σχολείο…
Όχι, απαντά ο Υπουργός, υπάρχει το ωρολόγιο πρόγραμμα.

Φύγαμε, ξεπροβοδώντας τον με μια ανακούφιση:
Το Υπουργείο μας προς το παρόν μάς σέβεται…

Είχαμε μπει στο λεωφορείο και είχαμε προχωρήσει κάπως, όταν παίρνουμε την πληροφορία ότι κυκλοφόρησε η είδηση πως ”Γρεβενιώτες επιτέθηκαν στον Υπουργό Παιδείας για τη Θρησκεία και την Παιδεία…”
Τι σημαίνει αυτό, ρε παιδιά; αναρωτηθήκαμε ο καθένας.
Οι δημοσιογράφοι έχουν λεξιπενία και δεν ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους ή υπάρχει πρόθεση διαστροφής της αλήθειας και παραπλάνησης;
Και θα μέναμε με την απορία αυτή, αν την άλλη μέρα, στην ώρα της θείας Λειτουργίας, δεν ακούγαμε τον κ.Φίλη, τον Υπουργό, να απαγγέλλει το ”πιστεύω” και το ”Πάτερ ημών”.
Όχι μόνο δεν ανήρεσε ο κ.Υπουργός ό,τι είπε, αλλά είναι και ευοίωνο σημάδι ότι την τελευταία φράση του ”πιστεύω” την έψαλε κιόλας.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός