«Οι γυναίκες που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ δεν είναι απαραίτητα αμόρφωτες, δεν έχουν κατεστραμμένη προσωπικότητα και δεν σημαίνει πως έχουν αναγκαστεί από κάποιον να κάνουν μια δουλειά που μισούν», σπεύδει να εξηγήσει η Sarah Greenmore, εργαζόμενη σε οίκο ανοχής στη Νεβάδα, που έβαλε στόχο να καταρρίψει τους μύθους και τις παρανοήσεις που κυριαρχούν στη συλλογική συνείδηση σχετικά με τους ανθρώπους που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ.

Για το λόγο αυτό έγραψε στον «The Independent» ένα ειλικρινές αλλά παράλληλα ιδιαίτερα καυστικό κείμενο περιγράφοντας τη δική της εμπειρία.

“Εργάζομαι σε οίκους ανοχής στη Νεβάδα εδώ και ενάμιση χρόνο και μέσα σε αυτό το διάστημα έχω μάθει πολλά για τη σεξουαλικότητα, την ψυχολογία και τις σχέσεις” γράφει και συνεχίζει λέγοντας πως το ευρύ κοινό αγνοεί μάλλον αυτή την προέκταση της δουλειάς της.

Ο πρώτος μύθος που καταρρίπτει η Greenmore είναι πως πρόκειται για μια δουλειά εύκολη, που θα επέλεγε κάποιος επειδή βαριέται να δουλέψει. «Ακριβώς το αντίθετο είναι που ισχύει» εξηγεί και περιγράφει μια τυπική ημέρα της που ξεκινά με γυμναστική και περιέχει την ενημέρωση τεσσάρων λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την ηλεκτρονική της αλληλογραφία, τον προγραμματισμό των πελατών, την ενημέρωση γύρω από τα νέα της βιομηχανίας και πολλά ακόμα που κάνει και που θα έκανε ο κάθε εργαζόμενος σε κάθε τομέα, προκειμένου να είναι συνεπής με τη δουλειά του. «Έχουμε ακόμα τα ραντεβού με τους πελάτες, τις διαπραγματεύσεις για το τι θέλουν και τι μπορούν να κάνουν, τα “παζάρια” για τις τιμές… Και όλα αυτά, πριν καν το σεξ αρχίσει».

Επιπλέον, εκτός από τη σεξουαλική πράξη, οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία εκτελούν πολύ συχνά επίσης το ρόλο του θεραπευτή.

«Ο δεύτερος μύθος έχει να κάνει με την υγεία μας» αναφέρει η εκδιδόμενη. «Ο κόσμος πιστεύει πως πιθανότατα από κάτι θα νοσούμε και αυτό είναι μέγα λάθος μιας και οι εξετάσεις για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα και άλλα νοσήματα είναι υποχρεωτικές, η χρήση προφυλακτικού επίσης, ενώ ποτέ δεν έχει σημειωθεί κρούσμα HIV σε νόμιμο οίκο ανοχής στη Νεβάδα».

Ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος πελάτης ζητήσει τη μη χρήση προφυλακτικού, κάτι τέτοιο απλά δεν γίνεται δεκτό, εξηγεί η Greenmore λέγοντας πως «δεν υπάρχει κανένας λόγος να θέσουμε σε κίνδυνο την υγεία μας, την υγεία των υπόλοιπων πελατών μας, να καταστρέψουμε τη φήμη και την καριέρα μας, να χάσουμε τις δουλειές μας για την επιθυμία ενός πελάτη».

Μύθος νούμερο τρία: «Σε εμάς δεν έρχονται μόνο αποτυχημένοι, μοναχικοί ή… “ανώμαλοι” που αναζητούν τον αγοραίο έρωτα», γράφει η Greenmore και συνεχίζει λέγοντας πως η ποικιλία των ειδών των πελατών της θα προκαλούσε έκπληξη στον καθένα.

«Ψυχαγωγούμε μεσήλικα ζευγάρια που θέλουν να εμπλουτίσουν την ερωτική τους ζωή. Νεαρούς στρατιώτες και βετεράνους που “παλεύουν” να μπουν ξανά στο παιχνίδι του φλερτ και της κοινωνικοποίησης, ενώ ακόμα και άνδρες απόλυτα σεβαστοί στην κοινωνία –επιχειρηματίες, γιατροί, δικηγόροι- μας επισκέπτονται συχνά. Ίσως γιατί δεν έχουν χρόνο για ραντεβού».

Μέσα στο πελατολόγιο όμως υπάρχουν και γυναίκες. «Συνηθέστερα παρθένες που είναι διατεθειμένες να προσλάβουν μια ειδική του σεξ για να τους μάθει τα μικρά μυστικά».

Ακόμα ένας μύθος που η Greenmore επιθυμεί να γκρεμίσει είναι αυτός που θέλει τους εργαζόμενους στη βιομηχανία του σεξ να μην αγαπούν την δουλειά τους. «Αν εξαιρέσει κανείς τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα trafficking, πολλές και πολλοί από τους υπόλοιπους εργαζόμενους έχουν επιλέξει τη δουλειά αυτή και μάλιστα αντλούν ικανοποίηση από την άσκησή της, όπως εγώ» καταλήγει και εξηγεί πως νιώθει πολύ χαρούμενη όταν βλέπει τους πελάτες της να φεύγουν ικανοποιημένοι… «Κάνοντάς τους να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, μου δημιουργείται μια βαθιά αίσθηση ευτυχίας».

Μύθος πέμπτος και τελευταίος αυτός που θέλει τους ανθρώπους που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ να είναι «κατεστραμμένοι», είτε ψυχικά, είτε κοινωνικά.

«Η ιδέα πως το επάγγελμά μου είναι η έσχατη λύση για έναν άνθρωπο αμόρφωτο, αγράμματο, εθισμένο σε ουσίες ή αλκοόλ, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη», τονίζει. «Απλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο».

Και η ίδια μπορεί να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αλλάξει τη γνώμη του κόσμου για τη δουλειά της, αλλά πιστεύει πως αυτό θα επιτευχθεί ολοκληρωτικά όταν η βιομηχανία του σεξ «αποποινικοποιηθεί».

«Το να κρατάς αυτό τον τομέα στο σκοτάδι και να προσποιείσαι πως δεν υπάρχει, έχει μόνο ως αποτέλεσμα εργαζόμενους χωρίς προστασία και ασφάλεια, έρμαια στα χέρια του κάθε κακού εργοδότη, με στερημένα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα».

e-typos