Αγόρι μου, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη της υγείας σου και ό,τι σχετικό.
Μας συγκινείς που μέχρι θανάτου υποστηρίζεις ό,τι πιστεύεις.
Σ΄εκτιμούμε ως αγωνιστή και σπουδαία ψυχή.
Το φρόνημά σου αγέρωχο.
Υψηλό.
Μοναδικό.
Όμως σκέφτηκες πως, αν συνεχίσεις έτσι, περιορίζεις πολύ τη ζωή σου;
Κι ότι θα μπορούσες να την αφιερώσεις σε δυναμικότερους άλλους αγώνες — και να καταξιωθείς συνάμα — για να υπερασπιστείς υψηλές ιδέες που, όταν αυτές κυριαρχήσουν, έχουν από μόνες τους τη δύναμη να αλλάξουν την κοινωνία;
Κάνεις νομίζω αγώνα με περιορισμένους ορίζοντες μ΄αυτόν τον τρόπο που επέλεξες να παλέψεις.
Και πριν καταλήξεις στη φυλακή και τώρα με την απεργία πείνας.
Κι ύστερα είσαι σίγουρος ότι συμφωνεί μαζί σου έτσι ο Θεός;
Μη το αγνοείς αυτό.
Αν μείνεις ανυποχώρητος μέχρι το τέλος και.., θα συναντήσεις την κρίση Του.
Σιγουρεύτηκες ότι γι΄αυτό που κάνεις εκεί τουλάχιστον θα είσαι από τους τυχερούς..;
Την αυτοκτονία κάποιος άλλος τη συστήνει και την υποβάλλει…
Τώρα σου συμπαραστέκονται φίλοι σου ομοϊδεάτες.
Καίγοντας και καταστρέφοντας.
(Μπορεί άραγε να εμπιστευθεί κανείς μας αυτούς τους νέους να μας κυβερνήσουν αύριο…
Απ΄την ώρα που δε μπορούν να κυβερνήσουν τον εαυτό τους;)
Μην πεις πως μόνο έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες.
Τα συστήματα.
Όχι, παιδί μου.
Ήδη ξεκίνησες λάθος.
Οι λαοί σαν το δικό μας συνετίζονται αποτελεσματικότερα με τα όπλα του πνεύματος.
Και με οδηγούς που να τους δείχνουν τον ουρανό.
Όχι το χώμα.
Που ξέρουν να παιδαγωγούν με ό,τι φωτίζει και ημερώνει τον άνθρωπο και τα ένστικτά του.
Κι όχι με φωτιά και τσεκούρι που εξάπτουν και εξαγριώνουν τους λαούς.
Δεν ξέρουμε αν ζήτησες τις σπουδές σου από την Πολιτεία, γιατί δεν άντεχες τη στέρηση της ελευθερίας σου κι ήθελες μόνο ευκαιρία να δραπετεύσεις απ΄την κατάθλιψη ή επειδή τόσο αγαπάς τη γνώση.
Αν ήθελες το πρώτο, είναι δικαιολογημένη νομίζουμε η Πολιτεία που σου αντιστέκεται.
Γύρνα, αγόρι μου, στη ζωή και δώσε τέλος στην απεργία σου.
Είναι εξίσου ηρωικό να υπακούμε κιόλας.
Και εσύ τώρα, στους νόμους την Πολιτείας.
Κι όποιος μπορεί να υπακούει έχει το δικαίωμα να ζητάει κι από τους άλλους να τον υπακούν, όταν χρειαστεί.
Και ποιος ξέρει ίσως αύριο να καταξιωθείς για κάτι τέτοιο.
Η ιστορία έχει πολλά παρόμοια παραδείγματα να σου θυμίσει.
Κι όχι πολύ μακρινού παρελθόντος από τώρα και στη χώρα μας .
Ανθρώπους που έγιναν σπουδαίοι φιλόσοφοι της ζωής και της πολιτικής με φυλακίσεις…
Τις οποίες δέχτηκαν από το νόμο.
Κι έγιναν ύστερα και σπουδαίοι υπουργοί και ηγέτες.
Ανέξου κι εσύ την τιμωρία και σεβάσου τη ζωή σου.
Τα όρια της ζωής σου, Νίκο, άσε να είναι αυτά που έθεσε ο Δημιουργός σου.
Αν είναι όμως το δεύτερο — λαχταράς πολύ τη γνώση — παρακαλούμε όλοι την Πολιτεία να βρει τρόπο μέσα από τις φυλακές να σου εξασφαλίσει αυτή τη δυνατότητα.
Οι Έλληνες δεν ξέρουμε μόνο να τιμωρούμε, αλλά και να παιδαγωγούμε.
Όχι ψυχροί και αδιάλλακτοι.
Ούτε με τον πέλεκυ πάνω απ΄το κεφάλι του ενόχου, όταν αυτό αντί να διορθώνει, σκοτώνει.
Οι νόμοι πιστεύουμε θεσπίστηκαν για να προλαβαίνουν και να σωφρονίζουν.
Όχι για να εκδικούνται.
Με το νόμο επομένως ας αντιμετωπίσει το Νίκο η Πολιτεία μας , αλλά παράλληλα και με συνείδηση.
Που είναι φωτισμένη και από το Ευαγγέλιο του Χριστού..
Παρακαλούμε.
Γένοιτο.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
