Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος
Φτωχότερος ο τόπος μας τούτο το καλοκαίρι με την ταυτόχρονη απώλεια δύο μεγάλων προσωπικοτήτων που σφράγισαν την πρόσφατη ιστορία του, του για επί σχεδόν 40 χρόνια δεσπότη μας (1976-2014) μακαριστού Σεργίου και του πρώην Δημάρχου Ντίνου Κοντογιάννη (1978-1986).
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τους δύο από τα παιδικά μου χρόνια και μπορώ να πω ότι ξεχώρισαν ως προσωπικότητες, τίμησαν τον τόπο και τον υπηρέτησαν τόσο με τις δυνάμεις που τους προσέφερε η θέση τους αλλά και με την ίδια τους την ισχυρή προσωπικότητα.
Το μακαριστό Μητροπολίτη Σέργιο, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από τα μαθητικά μου χρόνια, στα κατηχητικά σχολεία της Μητρόπολης από τη δεκαετία του ’80 και στη συνέχεια από την ενασχόλησή μου με την τοπική δημοσιογραφία. Μια εκτίμηση και φιλία όλων αυτών των χρόνων έως τις πρώτες μέρες στο νοσοκομείο που τον είχα επισκεφτεί και είχε καλή διάθεση παρά τους πόνους και πριν η υγεία του κλονιστεί ανεπανόρθωτα.
Ο μακαριστός Σέργιος, κατά κόσμον Αντώνιος Σιγάλας, γέννημα θρέμμα του Πειραιά πριν 80 χρόνια μεγαλωμένος σε αστικό περιβάλλον, έρχεται μητροπολίτης στα Γρεβενά σε ηλικία 42 χρονών το 1976, αφού είχε θητεύσει στο προσωπικό γραφείο του τότε Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Τα Γρεβενά του 1976 ήταν ακόμη τόπος εξορίας(εκτοπισμού), μια μικρή και άσημη Μητρόπολη για τα αθηναϊκά δεδομένα (όπως και σήμερα) μια δύσκολη περιοχή και βεβαρημένη από το παρελθόν άλλων Μητροπολιτών. Αποτέλεσε όμως μεγάλη πρόκληση για τον Σέργιο που την αποδέχθηκε και την υπηρέτησε μέχρι την τελευταία του πνοή, παρόλο που κατά καιρούς είχε τις προτάσεις από την Αθήνα να μετακομίσει σε άλλη Μητρόπολη, πιο γνωστή, μεγάλη κλπ. Ο ίδιος αποδείχθηκε φανατικός γρεβενιώτης που για σχεδόν 40 χρόνια ποίμανε με αγάπη, πόνο, θυσίες και εργατικότητα τη Μητρόπολη Γρεβενών. Λιτός, ασκητικός, οδήγαγε και επισκεύαζε ο ίδιος τα αυτοκίνητα της Μητρόπολης (η μεγάλη του αγάπη και το χόμπι του) και κάθετος σε θέματα εκκλησιαστικής ηθικής και τάξης είναι μερικοί χαρακτηρισμοί που μπορεί ο ιστορικός του μέλλοντος να του προσάψει. Επίσης ήταν πολύ ευαίσθητος κυρίως όταν μίλαγε για προσωπικά του και ιδιαίτερα για τη μητέρα του έκλαιγε στην κυριολεξία!!! Τον είχα συναντήσει στο πατρικό του σπίτι πριν χρόνια στον Πειραιά όταν είχε κάνει την επέμβαση καρδιάς και με πολύ νοσταλγία μου μίλαγε για τα παιδικά του χρόνια, τους γείτονες, την φτωχογειτονιά που μεγάλωσε και τη διαδρομή του. Αργότερα όταν έχασα και εγώ τη μητέρα μου ταυτίστηκα με τα ίδια συναισθήματα αλλά και την μεγάλη τιμή να μιλήσει στο 40μερο μνημόσυνο της μητέρας μου για την αξία των γυναικών ως συζύγων και μητέρων, έχοντας κατά νου όπως μου είχε πει μετά τόσο τη δική του μητέρα αλλά και τη δική μου.
Συνήθιζε να μιλάει με περηφάνεια για το Μοναστήρι του Οσίου Νικάνωρα που ανακαίνισε εκ βάθρων και ήταν ο δεύτερος κτήτωρ του, αλλά και για τις χειροτονίες νέων ιερέων που κατάγονται από τα Γρεβενά και που τόσο ανάγκη είχε ο τόπος μας. Η έκδοση των αρχείων της Μητρόπολης και η βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών αποτέλεσε και μια ηθική ικανοποίηση για τον ίδιο αλλά και παρακαταθήκη για τον τόπο μας.
Έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως ανάμεσα σε πολλούς εκκλησιαστικούς ιεράρχες αλλά και στο Πατριαρχείο. Φοιτητής σε επίσκεψη το Πάσχα του 1988 στην Κων/πολη επέδωσα δώρο του προς τον τότε Πατριάρχη Δημήτριο μέσα στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και την τελευταία δεκαετία ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέφθηκε τα Γρεβενά, περιεβάλλοντάς τον από την Πατριαρχική αγάπη και αναγνώριση. Και όχι μόνο. Τι να θυμηθώ την υποδοχή μας σε προσκυνηματική εκδρομή στη Μ. Ανατολή το Γενάρη του 1993, από τον τότε Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διόδωρο τον Δ’ που συλλειτούργησαν στον Ιορδάνη ποταμό ανήμερα των Θεοφανείων και την επίσης μεγάλη υποδοχή που μας έγινε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας αλλά και τις πρώτε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στην Αλβανία (Βόρειο Ήπειρο) στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Αλλά και στα ταξίδια μου ανα την Ελλάδα για επαγγελματικούς λόγους όταν τύχαινε να συναντηθώ με άλλους Μητροπολίτες μαζί με τους χαιρετισμούς μου μίλαγαν με τα καλύτερα λόγια για το μακαριστό Σέργιο «Λεβέντη δεσπότη» έχετε μου είχε πεί χαρακτηριστικά Μητροπολίτης στην Κρήτη.
Μια άλλη πτυχή σε όλη αυτή την ποιμαντορική του διαδρομή είναι ότι εργάστηκε με ζήλο και σθεναρά για τα εθνικά μας θέματα τιμώντας την κληρονομιά του εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού και αποτέλεσε μαζί με τους άλλους μητροπολίτες της περιοχής τους στυλοβάτες της διατήρησης του εθνικού φρονήματος. Μαζί με τον Αυγουστίνο Καντιώτη στη Φλώρινα, το Σεβαστιανό στην Κόνιτσα, και τον Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο έδωσαν μάχες τόσο για το Βορειοηπειρωτικό μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου αλλά και για τα πρώτα χρόνια που φούντωνε το Σκοπιανό τη δεκαετία του 1990.
Πριν την κρίση εδώ και καμμιά πενταετία ήταν φοβερά προβληματισμένος και δεν έκρυβε την αγωνία του στις προσωπικές μας συζητήσεις για το μέλλον της Ελλάδας και για τα εθνικά μας θέματα. (Πάντα οι Μητροπολίτες έχουν καλύτερη πληροφόρηση από τον απλό κόσμο πάντως).
Εδώ και λίγες εβδομάδες όμως είναι στην αγκαλιά του Θεού και της ιστορίας. Στη διαδρομή κανένας δεν είναι αναμάρτητος. Πολλά θα γραφούν, πολλά θα ειπωθούν ο καθένας μας έζησε το Δεσπότη μέσα από τις δικές του εμπειρίες. Το ότι αγωνίστηκε για τα Γρεβενά και στην προσωπική του διαθήκη αφήνει τα πάντα στη Μητρόπολη Γρεβενών νομίζω ότι θα πρέπει να του το αναγνωρίσουμε και πολύ σωστά το Δημοτικό Συμβούλιο ομόφωνα αποφάσισε να δώσει το όνομά του μαζί και του πρωην δημάρχου Ντίνου Κοντογιάννη, σε δρόμους της πόλης.
Ντίνος Κοντογιάννης
Ο Ντίνος Κοντογιάννης αποτέλεσε για μένα «τον πρώτο καθηγητή πολιτικών επιστημών». Τελειώνοντας την Α’ Γυμνασίου το καλοκαίρι του 1983, με στέλνει ο πατέρας μου να δουλέψω γκαρσόνι στο παγωτά του Κοντογιάννη, στην κεντρική πλατεία ( εκεί που είναι το συντριβάνι σήμερα για τους νεότερους) έχοντας τη φιλία με τον κ. Πέτρο που έτρεχε το μαγαζί τότε μιας και ο κ. Ντίνος ήταν Δήμαρχος.
‘Ηταν τα πρώτα χρόνια της Αλλαγής , της ανόδου τότε του Ανδρέα στην εξουσία, τότε δεν υπήρχε ιντερνετ, μπλογκς και ιδιωτικά κανάλια και όλα τα νέα, οι πολιτικές συζητήσεις, οι ζυμώσεις για την σοσιαλιστική Ελλάδα που ονειρεύονταν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ περνάγαν μέσα από το Καφενείο του Δημάρχου. Η εφημερίδα Αυριανή κάθε μέρα στο μαγαζί αποτελούσε πηγή νέων. Θυμάμαι το Ντίνο όπως όλοι των αποκαλούσαν τότε να διαβάζει μανιωδώς ότι πέρναγε από το χέρι του. Να αφουγκράζεται τους πάντες ανεξαρτήτου ιδεολογίας και να μιλάει για τα Γρεβενά και για τα προβλήματα με πάθος. Είχε ένα σπινθηροβόλο βλέμμα που έκανε το συνομιλητή του «ακτινογραφία» στην κυριολεξία. Πολλές φορές δεν δίσταζε να κριτικάρει επιλογές του κόμματός του για πολλά ζητήματα και να γίνονται ομηρικοί πολιτικοί καυγάδες. Θυμάμαι τον κ. Γιώργο τον Παπαϊωάννου και τον κ. Γιάννη Λάϊο αλλά και άλλα πολιτικά στελέχη να δίδουν το παρόν τότε.
Η γειτονιά δικαιολογούσε και πολιτική κουβέντα μιας και δίπλα ήταν ο Χάρης ο Φασέκης με το φανταστικό ριζόγαλο και το γαλακτοπωλείο του, απέναντι το εστιατόριο Καραθάνου, ο Γιάννης ο Παπαδόπουλος νέος δημοσιογράφος τότε, ο γαμπρός του Ντίνου ο Κάστωρ και ο διορισμένος νομάρχης να μένει στην οικοδομή του Παπαναστάση.
Όλοι οι απόδημοι γρεβενιώτες πέρναγαν από κει και ο Ντίνος πάντα είχε χρόνο να αφιερώσει μαζί τους και να υποστηρίζει το έργο του και να στηρίζει τον τόπο.
Απλός χωρίς « τουπέ», έμενε με την μητέρα του στο πατρικό με την αυλή εκεί που είναι σήμερα η πολυκατοικία το κεντρικό σούπερ μάρκετ Επιλογή/ Παναγιωτίδη, με την αγάπη του για το κυνήγι, τα κυνηγόσκυλά του και το πορτοκαλί FiatMirafioriπου ξεχώριζε.
Δούλεψα δυο καλοκαίρια εκεί το 1983 και το 1984 και ενισχύθηκε το «μικρόβιο» της πολιτικής που κουβάλαγα μέσα μου, βλέποντας τοπικούς πολιτικούς άνδρες στον δημόσιο βίο τους πως συμπεριφέρονται και αγωνίζονται.
Η γενιά αυτή του Μητροπολίτη και του Δημάρχου έχει περάσει πλην όμως στοιχεία της διαδρομής τους πρέπει να μας κάνουν σοφότερους και να τα υιοθετήσουμε εμείς που είχαμε τη δυνατότητα να τους ζήσουμε, να πάρουμε κάτι από την αύρα τους και τη συμπεριφορά τους και με τη διαδρομή μας να βάλουμε και εμείς ένα λιθαράκι για το αύριο του τόπου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της γρεβενιώτικης γης που τους σκεπάζει.
