Ήταν κουρασμένο ψυχικά.
Φαινόταν από δω και πέρα.
Το όλο παρουσιαστικό του έδειχνε ότι ο κόσμος του ήταν ο άλλος…αυτός των ναρκωτικών.
Το βεβαίωσε άλλωστε η ζητιανιά του: γιατρέ, δος μου ένα πεντάευρο…

Ήταν επίσης χειμώνας, όταν κατεβαίνοντας στην πόλη είδα ένα νεαρό να προσπαθεί να εξακριβώσει με επιμέλεια και γεμάτο αναζήτηση βλέμμα κάτω στο χιόνι αν το ασπροκόκινο χαρτί, που ήταν εκεί πεταμένο, ήταν δεκάευρο.
Θα το θεωρούσε σπουδαίο βρετίκι.
Είχε τόση ανάγκη από χρήματα, για να πάρει τη δόση του…

Σταμάτησα.
Τον περιεργάστηκα.
Του μίλησα.
Και ξαφνιάστηκα, όταν διαπίστωσα ότι αυτός ο νέος με τα θολά μάτια και το θολό μυαλό, που έβλεπα μπροστά μου και που τώρα περιόριζε τα ενδιαφέροντά του να βρίσκει μόνο τη δόση του, ήταν εκείνο το χαριτωμένο παιδί, που το καθαρό και γεμάτο λάμψη μάτι του δεν άφηνε καν τότε μέσα στην τάξη την υποψία ότι θα καταντούσε εδώ…
Ότι δε θα είχε κάποτε τη δύναμη ούτε να μιλήσει.., ούτε να ανασάνει…
Ήταν βλέπεις τώρα μαστουρωμένο…

Ξεκίνησα να φύγω πολύ συλλογισμένη…
Θεέ μου, τι χάος στον κόσμο σου.., πού βαδίζει;
Και η η νεολαία μας, τόσο αποξενωμένη από Σένα!
Τόσο απελπιστικά χαμένη και χωμένη μέσα στην άρνηση, στο μηδενισμό των πάντων…

Και τρίτο περιστατικό.
Αυτό με τη μητέρα ενός παιδιού, το οποίο τώρα καπνίζει μαριχουάνα.
Είχαμε συναντηθεί πριν από αρκετά χρόνια.
Τότε η μητέρα του το καμάρωνε κι έκανε γι΄αυτό τα πιο ωραία όνειρα.
Γύρω από τη δουλειά του, που έπιανε πουλιά στον αέρα.
Γύρω από την αποκατάστασή του που φάνταζε στα μάτια της τόσο λαμπρή…
Η αισιοδοξία ήταν έκδηλη πάνω της.
Και στο γιο της επίσης.

Πόσες ανατροπές όμως έχει η ζωή από τη μια στιγμή ως την άλλη!
Ύστερα από καιρό η μητέρα του αλλόφρων από τον πόνο και την απελπισία ζητούσε λύση.
Κάτι.., κάτι που να την πείσει ότι η ζωή του παιδιού της δεν τελειώνει εδώ…
Στο χασίς.., στα σκληρά ναρκωτικά.., στη φυλακή…

Δυο χιλιάδες έως τρεις στην περιοχή μας νέοι ακούσαμε ότι παίρνουν νάρκωση τέτοιου είδους.

Δεν ήταν αυτοί οι νέοι μας πριν χρόνια.
Ποιοι και πώς την κατάντησαν έτσι;
Η μοντέρνα αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής, ότι όλα καλυτερεύουν ή παύουν να υπάρχουν με μια θηλιά στο λαιμό;
Κι ότι οι δυσκολίες, οι οποίες βέβαια δεν έπαψαν και δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν, φαντάζουν ανύπαρκτες ή και μηδαμινές με τη μαριχουάνα;

Η απομίμηση της ξένης κουλτούρας και σ΄αυτό το σημείο;

Η απελπισία και τα τσαλακωμένα όνειρά των νέων;
Οι ψεύτικες υποσχέσεις για μια παραδεισένια ζωή τους στη γη και η ανώμαλη προσγείωση στην πεζότητά της;
Η διαλυμένη οικογένεια, που από πολύ μικρή ηλικία πετάει τα παιδιά της στην κόλαση της απόγνωσης και τα ωθεί σε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά;

Μήπως η διάβρωση και στο σώμα της αστυνομίας, που και υπάλληλοί της προπαγανδίζουν για τα ναρκωτικά αντί να εμποδίζουν τους νέους από τα στέκια και τις φωλιές τους;
Μήπως η προχωρημένη σήψη σ΄όλους τους αρμόδιους φορείς;
Μήπως η πλημμελής ενημέρωση;
Ή μήπως, ενώ από το ένα μέρος ενημερώνουμε τους νέους για τους κινδύνους, από την άλλη τους εξωθούμε προς τα εκεί με νόμους που υποκρίνονται την αυστηρή τιμωρία των υπευθύνων;
Ή και που ευλογούν άνομα εμπορικά κέρδη;
Ή και που αφήνουν να κυκλοφορούν στην κοινωνία υποχθόνιοι δολιοφθορείς;

Μήπως το έγκλημα των γονιών και της κρατικής Παιδείας να εξορίσει το Χριστό από την ψυχή τους;

Μήπως και η Εκκλησία, που την αποτελούμε όλοι μας, δεν πρέπει να εφησυχάζει και να περιορίζεται μόνο σε προσευχές;
Μήπως έμεινε πολύ πίσω από τους τρόπους που θα έπρεπε να χρησιμοποιεί, για να προσεγγίζει τους νέους;
Μήπως είναι ανάγκη πια να χρησιμοποιήσει όλη τη σύγχρονη τεχνολογία, για να πιάσει επαφή μαζί τους;

Ή μήπως και να το θέλει δεν την αφήνουν να τη χρησιμοποιήσει οι κακώς λεγόμενοι φιλοπροοδευτικοί κύκλοι;
Πόσοι και πόσες φορές δεν αγανακτήσαμε, όταν στην τηλεόραση, ενώ καλείται και εκπρόσωπος της Εκκλησίας δήθεν για αντικειμενική θεώρηση των συζητήσεών της, του παίρνουν το λόγο πριν ακόμα αποφανθεί ή ολοκληρώσει το λόγο του, πέφτοντας όλοι οι συζητητές πάνω του με πρώτους τους δημοσιογράφους, για να τον ακυρώσουν και να αποδείξουν το πνεύμα της Εκκλησίας αχρείαστο στους σύγχρονους καιρούς…

Για όλα αυτά και ίσως και για άλλα ακόμη μεγάλο κομμάτι της νεολαίας των Γρεβενών νοσεί.
Κι έτσι η πατρίδα μας — αφού σ΄όλη την επικράτειά της αυτό συμβαίνει — φυτοζωεί.
Υπογεννητικότητα, χαράτσια για τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο της, ναρκωτικά, αυτοκτονίες, ύπουλα μηνύματα από σκοτεινούς κύκλους, προδιαγράφουν αφανισμό ή έστω τελεία αποδυνάμωση της φυλής μας.

Ο Θεός να βάλει το χέρι Του, αλλά και η πατρίδα μας να Του δώσει το προβάδισμα, για να της χαρίσει την πνευματική υγεία, αλλά και να την αξιώσει να γίνει έτσι και πάλι φάρος για όλη την ανθρωπότητα.
Που αυτή πρώτη ”πνέει τα λοίσθια” ηθικά και πνευματικά και το μεταφέρει και στη χώρα μας.

Κι ας ευχηθούμε οι νέοι των Γρεβενών με το νέο ποιμενάρχη και τους ηγέτες της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και με μας όλους — που δεν μας επιτρέπεται αδιαφορία — να δώσουν γενναία μάχη.
Πρωτοφανή μάχη.

Η κάτοψη της πόλης και της περιοχής μας και σ΄αυτό το σημείο ν΄αλλάξει.
Να γίνει όχι απλώς καλύτερη.
Αλλά η καλύτερη.
Αμήν,

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός