Καρδιά μεσημεριού. Λιοπύρι στην Ιουδαία γη.
Κατάκοπος απ΄την οδοιπορία καθώς ήταν, θέλησε να ξεκουραστεί σε κάποιο πηγάδι, που βρισκόταν σ΄ένα χωράφι της πόλης Συχάρ, στη Σαμάρεια.
Γύρω ερημιά.
Αυτός μόνος.
Οι μαθητές του κατέβηκαν στην πόλη για ψώνια.
Κι ο ίδιος στήνει καρτέρι, απλώνει δίχτυ σε μια ψυχή, που έχει χάσει τον έλεγχο της προσωπικής της ζωής εδώ και πολύ καιρό.
Πρόκειται για μια γυναίκα, που ωστόσο δεν αργεί να έρθει.
Να τη κιόλας καταφθάνει με μια στάμνα στον ώμο.
Αυτήν περιμένει ο Κύριος.
Γι αυτήν πεζοπόρησε ως εκεί.
Της ανοίγει αμέσως διάλογο, πράγμα ανήκουστο και προκλητικό για όποιον Ιουδαίο θα το παρατηρούσε.
Πρώτον, γιατί ένας Ιουδαίος άντρας μιλούσε με γυναίκα.
Και δεύτερον, γιατί η γυναίκα αυτή είναι απ΄τη Σαμάρεια.
Οι Ιουδαίοι δε χώνευαν τους Σαμαρείτες, επειδή είχαν νοθεύσει την πίστη τους και τους θεωρούσαν τρόπον τινά αιρετικούς.
Τι είχαν να Του σύρουν οι Φαρισαίοι, αν το πληροφορούνταν…
Αλλά και η Σαμαρείτιδα εκπλήσσεται, όταν ο Χριστός της λέει:” Δος μου να πιω νερό…”
”Εσύ είσαι Ιουδαίος κι εγώ απ΄τη Σαμάρεια. Πώς μπορείς να ζητάς από μένα νερό;” ήταν η πρώτη της αντίδραση. .
Κι ο Κύριος συνεχίζει:” Αν ήξερες ποιος σου ζητάει νερό.., εσύ θα ζητούσες το δικό του”.
”Δεν έχεις ούτε κουβά, κύριε, και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού έχεις ”το ζωντανό” νερό, όπως μου λες”, τον ρωτάει παραξενεμένη η γυναίκα.
” Αυτό το πηγάδι είναι του προπάτορά μας Ιακώβ, απ΄όπου έπιναν οι απόγονοί του και πότιζαν και τα ζωντανά τους…Ποιο καλύτερο νερό θα μπορούσες να έχεις…Είσαι συ ανώτερος απ΄αυτόν;”
”Όποιος πίνει απ΄αυτό ξαναδιψάει, ενώ όποιος πίνει απ΄το δικό μου νερό γίνεται ο ίδιος πηγή, απ΄όπου θα αναβλύζει νερό αιώνιας ζωής”, υπογραμμίζει Εκείνος.
Παραξενεύεται η γυναίκα ακόμα πιο πολύ, αλλά με τη σκέψη ότι θα απαλλαγεί από το δρόμο και τον κόπο έως εκεί, του λέει: ”Δος μου , κύριε, αυτό το νερό, για να μη διψώ κι ούτε να έρχομαι μέχρι εδώ να το παίρνω”.
Ο Ιησούς έπιασε σημείο επαφής πια μαζί της.
Αυτό ήθελε. Να την ημερώσει πρώτα.
Τώρα μπορεί να την οδηγήσει ψηλότερα.
”Πήγαινε”, της λέει ‘ φώναξε τον άντρα σου κι έλα εδώ”.
”Δεν έχω άντρα”, σημειώνει εκείνη.
”Σωστά είπες ότι δεν έχω άντρα, γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που τώρα ζεις μαζί του, δεν είναι άντρας σου.
Είπες μια αλήθεια. ..”.
Η Σαμαρείτιδα ξαφνιάζεται…’Από πού το ξέρει;..είμαστε τόσο μακρινοί` και τόσο άγνωστοι…’
Σίγουρη ότι έχει μπροστά της τον προφήτη που περιμένουν, βιάζεται να του εκφράσει μια”θρησκευτική απορία”, παρόλο που ο βίος και τα ενδιαφέροντά της δεν της αφήνουν περιθώριο για κάτι τέτοια ερωτηματικά:
”Κύριε, ξεκαθάρισέ μου, πού πρέπει να λατρεύουμε το Θεό; Eκεί που λέτε εσείς οι Ιουδαίοι ή όπου λέμε εμείς οι Σαμαρείτες;
Στο όρος Γαριζίν ή στα Ιεροσόλυμα;”.
Τότε ο Χριστός τής μιλάει για την πραγματική λατρεία του Θεού, ο οποίος δεν περιορίζεται σε χώρους, γιατί είναι Πνεύμα και η παρουσία Του πληροί το σύμπαν.
Και οι ειδικοί χώροι χρειάζονται, αλλ΄εκείνο που θέλει ο Θεός πρώτα είναι να Τον λατρεύουμε με το ανάλογο ήθος και ειλικρινή προαίρεση.
Πνευματικά και αληθινά.
Η Σαμαρείτιδα προβληματίζεται…
‘Ποιον έχει απέναντί της;..μήπως είναι ο Μεσσίας που προσδοκούν;
Αυτός θα τους τα εξηγούσε αυτά…’
Εδώ ήθελε να τη φτάσει ο Κύριος.
”Ναι”, της λέει, ”Εγώ που σου μιλώ είμαι ο Μεσσίας”.
Σ΄αυτό το σημείο καταφθάνουν και οι μαθητές με τα ψώνια, οι οποίοι, όταν βλέπουν το Δάσκαλό τους να συνομιλεί με γυναίκα, ελαφρώς ”σοκάρονται”.
Απορούν.
Δεν τολμούν ωστόσο να εκφράσουν την απορία τους.
Η Σαμαρείτιδα στο μεταξύ τρέχει στους συμπατριώτες της και τους φωνάζει να πάνε να δουν κάποιον με προφητικό λόγο, που της είπε όλα όσα έκανε στη ζωή της…
Νομίζει πως είναι ο Μεσσίας.
Τους καλεί να τον γνωρίσουν και οι ίδιοι.
Όπως και έγινε.
Τον γνώρισαν και Τον αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό.
Η ίδια μετά τη γνωριμία της αυτή με το Χριστό γίνεται πιστή μαθήτριά Του, αλλάζει νοοτροπία και ζωή, βαφτίζεται με το όνομα Φωτεινή και γίνεται ιεραπόστολος.
Κηρύττει αργότερα παντού το σταυρωθέντα και αναστάντα Λόγο του Θεού.
Που την πήρε από την κόλαση των παθών και την ανέβασε στα ύψη της αγιότητας.
Που την απέσπασε απ΄τη δυστυχία και το βόρβορο και της έδειξε πού βρίσκεται η πραγματική ευτυχία.
Που της διέγραψε τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής και την έλουσε με το δικό Του φως.
Το τέλος της βέβαια επί Νέρωνα ήταν ιδιαίτερα μαρτυρικό.
Γιορτάζεται στις 26 Φεβρουαρίου και την ερχόμενη Κυριακή, που ονομάζεται και Κυριακή της Σαμαρείτιδας.
——————- ——————— —————————
Καθώς παρακολουθήσαμε, έστω και συνοπτικά, το βίο της ασφαλώς η σκέψη όλων μας έκανε αυθόρμητα κι ορισμένα σχόλια.
Σίγουρα θα προσέξαμε το ότι μέσα απ΄το βόρβορο και την έκλυτη ζωή ο Θεός μπορεί να ανακαλύπτει και να ανασύρει μαργαριτάρια.
Διαμάντια, πεταμένα στο βούρκο , που όμως Αυτός με την αγάπη Του τα καθαρίζει και τα κάνει λαμπερά αστέρια στο στερέωμα της εκκλησίας και της κοινωνίας.
Του φτάνει να βρει μόνο μια σπίθα καλής προαίρεσης και συντριβής, για να την κάνει πυρκαγιά, που θα κατακάψει τα πάθη τους.
Ψάχνει μέσα τους την αγωνία που έχει αυτός που καταποντίζεται στη θάλασσα και αναζητάει απελπισμένα ένα ναυαγοσώστη.
Κι ύστερα ξέρει Αυτός.
Θα μπορούσαμε ίσως να σχολιάσουμε με τη σκέψη μας και το ότι και στον πιο αδιάφορο θρησκευτικά άνθρωπο υπάρχουν κάπου βαθιά του μια δυο… απορίες γύρω από το Θεό.
Χρειάζονται κατάλληλοι άνθρωποι, για να τους εμπιστευτεί και να τον οδηγήσουν μέσω της Εκκλησίας στο Χριστό.
Ωστόσο και σ΄αυτό χρειάζεται προσοχή και διάκριση…
Ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσάφι.
Αλλά και το άλλο, ότι άμεσα, θαυματουργικά, ο ίδιος Χριστός, που είναι ”ο αυτός χθες, σήμερον και εις τους αιώνας”, όπως μας λέει ο απόστολος, στήνει και σήμερα καρτέρι ιδιαίτερα για όλες τις ψυχές εκείνες, που δεν σβήνουν τη φλόγα της σάρκας τους ούτε και οι πολλοί σύντροφοι.
Αντίθετα την ανάβουν κολαστικά πολύ.
Που δεν κοιμούνται αναπαυτικά στα πλούτη τους κι ας είναι πολλά.
Που η δόξα τους, όταν ακόμη την κατακτήσουν στο ύψος που τη θέλουν,τους αφήνει ένα τεράστιο κενό.
Είναι οι ανήσυχες εκείνες καρδιές που ψάχνουν επιτακτικά τη δική Του αγάπη.
Τη δική Του σκιά να ξαποστάσουν.
Που ζητούν αυτόν τον Ίδιο, για να βρουν την πληρότητά τους.
Κι ένα τελευταίο νομίζω αξίζει να προσέξουμε.
Ότι ο Χριστός ήταν για την εποχή Του και για όλους τους αιώνες ο μεγάλος ριζοσπάστης.
Ο πραγματικός καινοτόμος, που δίδαξε αιώνιες και αδιάβρωτες από το χρόνο αλήθειες.
Που προηγούνταν και προηγείται ασύλληπτα πολύ απ΄το δικό μας σκεπτικό.
Γι΄αυτό κι όσοι τολμούν να Τον διαγράφουν από Θεό ή να Τον φτύνουν δείχνουν το φτωχό τους μυαλό και την αναιμική πνευματικότητά τους.
Ξεπερνούν και τους κατοίκους υποανάπτυκτης χώρας που δεν μπορούσαν να πιστέψουν και να φανταστούν τον πολιτισμό άλλων υπόλοιπων χωρών.
Κι αυτόν που τους τον περιέγραφε τον έσβησαν απ΄τα κατάστιχά τους ως τρελό και μεθυσμένο.
Αυτόν όμως το Θεό και Κύριό μας, που ήταν και παραμένει ο σοφός και μοναδικός κυνηγός των ψυχών μας, όλοι εμείς που Τον παραδεχόμαστε ας Τον ευγνωμονούμε παντοτινά.
Μόνο αυτό Του αξίζει.
Αμήν.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
