Ποιό είναι το μήνυμα της Αναστάσεως για την Ορθοδοξία και ολόκληρο τον κόσμο;
Είναι μήνυμα νίκης, χαράς, ελπίδας, αισιοδοξίας. Την τρίτη ήμερα από την ταφή του και αφού σκύλευσε τον Αδη, ο Κύριος αναστήθηκε από το μνήμα κραταιός και ένδοξος.
Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση εκ των νεκρών αποτελούν επί μέρους όψεις ενός και του αυτού πράγματος. Γι’ αυτό και η ορθόδοξη εικονογραφία παριστά την Ανάσταση με την «εις Άδου κάθοδο» του Κυρίου. Στον Άδη καταπατήθηκε ο θάνατος, ενώ στην Ανάσταση σφραγίστηκε το γεγονός με το φως, τη λαμπρότητα και τη δόξα της αγίας Τριάδος. Το ακήρατο σώμα του Κυρίου, το τρυπημένο από τα καρφιά και τη λόγχη του στρατιώτη, το τυλιγμένο στα νεκρικά σάβανα, έσπασε τα τοιχώματα του τάφου, ξαναπήρε τη ψυχή του και ενωμένο μαζί της εισήλθε στον ατελείωτο αιώνα του Θεού. Τα αδιάβλητα πάθη και τη φθορά που είχε μέχρι του σταυρού στο Γολγοθά, τα απέβαλε στο μνημείο του εξ Αριμαθαίας Ιωσήφ, από το οποίο βγήκε αστράφτοντας την αίγλη της θεότητας. Η φθορά καταπόθηκε στη φωτιά του Θεού. Ο αδριάντας που σμίλευσε το Πνεύμα του Θεού στην πάναγνη μήτρα της Παρθένου, φάνηκε σε όλο το μέγεθος της νοητής λαμπηδόνας που έφερε η χάρη του Θεού. Ο θάνατος καταπόθηκε στο σταυροαναστάσιμο Πάσχα της χαράς!
Το πρώτο μεγάλο μήνυμα της Αναστάσεως είναι, λοιπόν, η εξαφάνιση του θανάτου, που φάνταζε σαν λύση του θεόμορφου ζώου. Και είναι αυτό μήνυμα υπέρτατης χαράς. Αυτό που φοβούνται όλοι οι άνθρωποι, αυτό που αγριεύει την ύπαρξη και κατατρυπά τις συνειδήσεις, αυτό το πικρότατο αίνιγμα που μυκτηρίζει βάναυσα τη ζωή, το πικρό ποτήρι που δηλητηριάζει την περιοχή του όντος με τον αβάστακτο πόνο και τα πικρά του δάκρυα, χάθηκαν όλα οριστικά μέσα στη μήτρα της άφθαρτης ζωής, στον σταυρωμένο Κύριο της δόξης.
Η Ανάσταση του Χριστού εγκαινιάζει τον άφθαρτο αιώνα του Θεού, στον οποίον ενοφθαλμίζεται ο ροώδης χρόνος της γης. Είναι η ημέρα η Όγδοη, κατά την οποία τελέστηκε ο σαββατισμός του Χριστού «καταπαύσει του έργου της λυτρώσεως». Ο πρώτος σαββατισμός έγινε την έβδομη ημέρα της δημιουργίας, κατά την οποία ο Θεός κατέπαυσε (ξεκουράστηκε) από το δημιουργικό έργο του. Η Όγδοη ημέρα που διαδέχθηκε την έβδομη εγκαινιάζει το μυστηριακό χρόνο του Θεού, την ημέρα την ατελεύτητη και αδιάδοχη, την αιωνιότητα της θείας Βασιλείας, όπου τα πάντα είναι τυλιγμένα στη φωτεινή ακτίνα της θείας ενέργειας.
Η Ανάσταση είναι η μεγάλη γιορτή του Θεού και της κτίσεως. Κατ’ αυτήν ο Θεός καταξιώνει τον εαυτό του και το έργο της θείας οικονομίας του για τον άνθρωπο. Είναι η πίστωση της θεότητας, που σφραγίζει το μυστήριο της απολυτρώσεως. Όλα είναι υποτεταμένα στον Κύριο των δυνάμεων, τα επουράνια, τα επίγεια και τα καταχθόνια. Στην Ανάσταση το βασιλικό αξίωμα του Χριστού, που σύντομα θα περνούσε στη θεία του Ανάληψη, καθοράται στο πλήρωμα της θείας του μεγαλοπρέπειας. Αλλά και η κτίση γιορτάζει τη δική της γιορτή. Στην Ανάσταση απέβαλε τα ράκη της φθοράς που την τύλιγαν από τα χρόνια της Εδέμ και ντύθηκε την άφθαρτη στολή του Θεού. Από τα σπλάχνα της αποσπάσθηκε το κεντρί του θανάτου που φυτεύτηκε σ’ αυτά με το πλάνεμα του διαβόλου στον αρχαίο κήπο της παρακοής. Όλα είναι ελεύθερα στο Πάσχα της ζωής, στο πέρασμα από τη νέκρωση του θανάτου στην άφθιτη ζωή της θείας Βασιλείας.
Το Πάσχα είναι γιορτή μεγάλης χαράς και ελπίδας. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι από τα δεσμά της πνευματικής δουλείας του εχθρού. Τίποτε δεν τους φράσσει το δρόμο προς την αληθινή ζωή. Γι’ αυτή δούλεψε ο Θεός τους, πληρώνοντας με το αίμα του το τίμημα της αδαμικής παραβάσεως και των αμαρτιών ολόκληρου του κόσμου. Ο άνθρωπος ζει βαθιά στη ψυχή του την ολόχρυση ελπίδα. Δε φοβάται ρωγμές και σκιερότητες. Βλέπει τα πάντα κάτω από το φως της ογδοατικής Ημέρας. Και έχει αγάπη στη ψυχή του για το Θεό και το συνάνθρωπο.
Αγκαλιάζει τον πλησίον και τον ασπάζεται «εν φιλήματι αγίω». Συγχωρεί τους εχθρούς του, χαίρεται τη φύση που τον περιβάλλει, το μεγάλο δώρο του Θεού. Έχει δε και αισιοδοξία μέσα στην κατήφεια της γης, που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τη μεγάλη Χαρά, και οφείλεται στην απόνοια του ανθρώπου. Και δουλεύει για τη δόξα του Χριστού, αιχμάλωτος της σταυρωμένης Αγάπης. Δουλεύει για τον ερχομό και την κατίσχυση της θείας Βασιλείας.
(+Α. Θεοδώρου, «Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά»)
