Μπορεί η ΕΕ να κολυμπάει στα χρέη, αλλά αποφάσισε να σκορπίσει πακτωλό χρημάτων σε ΜΚΟ για «μαθήματα δημοκρατίας» σε τρίτα κράτη
Η εξαγγελθείσα πρόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία «φορέα υποστήριξης των κοινωνιών που υποφέρουν από απολυταρχικά καθεστώτα» δεν αφήνει καμία αμφιβολία, για το που πρόκειται να κατευθυνθούν οι πόροι.
«Προσδοκούμε μέσω ενός ιδρύματος-φορέα να παράσχουμε άμεση και αποτελεσματική βοήθειας στους κοντινούς γείτονες της Ε.Ε», δήλωσε ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, Ράντοσλαβ Σικόρσκι, ενώ παράλληλα ο εκπρόσωπος Τύπου του πολωνικής αντιπροσωπείας στην Ε.Ε. πρόσθεσε ότι οι πόροι θα κατευθυνθούν σε «διακριτικές πρωτοβουλίες πολιτών».
Ερμηνεύοντας τη δήλωση αυτή σε απλή γλώσσα, καταλαβαίνουμε ότι αυτοί που μπορούν να περιμένουν -ακόμη μία- χρηματοδότηση, είναι οι ομάδες αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία, την Ουκρανία και πιθανώς στη Ρωσία και την Κίνα. Αυτό, όμως που δεν φαίνεται και τόσο κατανοητό είναι το πώς μπορεί να συμβιβαστεί αυτή η γενναιοδωρία προς στις αντιπολιτευόμενες ομάδες απέναντι στα «αυταρχικά καθεστώτα» που προαναφέραμε, με τα δάνεια που παίρνει η ΕΕ και ενίοτε την άμεση οικονομική βοήθεια από αυτά τα καθεστώτα. Να σημειωθεί πως ο Πούτιν έχει δεσμεύσει 10 δις δολάρια για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη και η Κίνα έχει παράσχει ακόμη περισσότερα.
Ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι της κρίσης.
Η έναρξη λειτουργίας του νέου φορέα συμπίπτει με την χειρότερη οικονομική κρίση της Ευρωζώνης εδώ και δεκαετίες, και μάλιστα την ώρα που οι ηγέτες της ΕΕ συζητούν στις Βρυξέλλες τα τεράστια «πακέτα διάσωσης» προς τα υπερχρεωμένα οικονομικά συστήματα της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου.
Προφανώς, τα χρέη δεν συσσωρεύτηκαν σε μια ημέρα, αλλά συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τις πολιτικές -ή για την ακρίβεια, την απουσία πολιτικών- εκ μέρους των σημαντικότερων προσωπικοτήτων της Ε.Ε.. Πρόκειται για ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων ήταν υπουργοί και πρωθυπουργοί χωρών-μελών της ΕΕ στα «χρόνια της οικονομικής άνθησης», στις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Τότε δηλαδή, που συσσωρεύτηκαν τα χρέη. Όλως περιέργως όμως, τόσο ο Τύπος όσο και η διπλωματία της ΕΕ αντιμετωπίζουν αυτά τα πρόσωπα με πολύ μικρότερη κριτική διάθεση, από ότι για παράδειγμα αντιμετωπίζουν τους προέδρους της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Ο ευρωπαϊκός Τύπος έχει επικρίνει πολύ περισσότερο τον πρόεδρο της Λευκορωσίας, Αλέξαντρ Λουκασένκο, από ότι τον πρώην πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, Μανουέλ Μπαρόζο (2002-2004) και σημερινό πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Φαίνεται επίσης, πως ενοχλεί λιγότερο η αφερεγγυότητα της Πορτογαλίας και η διαφαινόμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης, η οποία ζήτησε οικονομική βοήθεια από τις «αυταρχικές» Κίνα και Ρωσία, από ότι ενοχλούν τα παραπτώματα του Λουκασένκο. Πρέπει, πάντως, να σημειωθεί,ότι ο Λουκασένκο -ο οποίος δικαίως επικρίθηκε και από τη Ρωσία και άλλες γειτονικές χώρες για το πώς χειρίστηκε την αντιπολίτευση– κατά κάποιο τρόπο απέφυγε την οικονομική κατάρρευση που είχαν προβλέψει οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. από την άνοδό του στην εξουσία το 1994.
Χρηματοδοτήσεις προς ΜΚΟ.
«Ο ευκολότερος τρόπος για να χρηματοδοτήσει η Ε.Ε μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση, για παράδειγμα της Ουκρανίας, είναι να γράψει στο καταστατικό της ότι θέλει να «ελέγξει τους αξιωματούχους» και ότι σκοπεύει να «καταπολεμήσει την ατιμωρησία των οργάνων της εξουσίας», σημειώνει ο Κίριλ Φρόλοβ, επικεφαλής του ουκρανικού τμήματος του Ινστιτούτου των χωρών της ΚΑΚ, με έδρα τη Μόσχα (είναι υπέρ της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών- χαλαρή συμμαχία των 11 πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών). «Εντωμεταξύ, η τρέχουσα κρίση της Ευρωζώνης, προφανώς δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την ως έναν βαθμό ατιμωρησία που υπάρχει στην Ε.Ε.».
Από τη μεριά της, η Όλγα Ποτιομκίνα, επικεφαλής του τμήματος Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, λέγει: «Βλέπουμε, μια πολύ περίεργη διχοτόμηση όσον αφορά στη λεγόμενη πολιτική γειτονίας της ΕΕ. Όσο χειροτερεύει η οικονομική κατάσταση στην ΕΕ, τόσο περισσότερο επιδιώκει να διδάξει τις άλλες χώρες πώς θα πρέπει να ζήσουν. Το να πάρει κανείς χορηγία για επιστημονική έρευνα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Κι’όμως, την ίδια ώρα η εξαθλιωμένη ΕΕ προσφέρει μεγάλη οικονομική βοήθεια σε όσους δηλώνουν γενικώς και αορίστως ότι στηρίζουν τις «δημοκρατικές αλλαγές».
Επιδοτούμενες … ανατροπές κυβερνήσεων.
Το χάσμα μεταξύ των οικονομικών επιδόσεων της Ε.Ε και της επιθυμίας της να διδάξει, μάλλον προκαλεί γέλωτα. Το 2011 ο Πολωνός πρωθυπουργός, Ντόναλντ Τάσκ, παρουσίασε ένα πρόγραμμα «εκδημοκρατισμού» της Λευκορωσίας, σύμφωνα με το οποίο προτεινόταν δάνειο 9δις $ από την Ε.Ε, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Παγκόσμια Τράπεζα, σε περίπτωση που «οι Λευκορώσοι διενεργούσαν ελεύθερες εκλογές» (στη γλώσσα της Ε.Ε αυτό σημαίνει απομάκρυνση του Λουκασένκο).
Από τη στιγμή όμως που τα προβλήματα της Ευρωζώνης οξύνθηκαν, λίγο μετά την αποκάλυψη του σχεδίου του κ.Τασκ, αυτή η γενναιόδωρη προσφορά «μετρητών για τη δημοκρατία» δεν τέθηκε ποτέ ξανά στο τραπέζι. Ο Λουκασένκο είναι ακόμα στην εξουσία και η χώρα του παρά τις δυσκολίες, δεν ξαναζήτησε βοήθεια ούτε από τη Ρωσία ούτε από την Ε.Ε.
Τα άπλυτα του ΔΝΤ στη φόρα.
Στο μεταξύ βγαίνουν στο φώς νέες αποκαλύψεις για τα αφεντικά του ΔΝΤ, αυτού του ισχυρού φορέα που υποτίθεται ότι θα «αγόραζε» τη δημοκρατία για λογαριασμό των Λευκορώσων. Ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ την περίοδο 2004-2007, Ισπανός Ροντρίγκο Ράτο, ο οποίος ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής του σχεδίου δέσμευσης δανείων προς την Λευκορωσία για τον «εκδημοκρατισμό» της, υπήρξε ο επικεφαλής της διαβόητης ισπανικής τράπεζας Bankia της Ισπανίας, που ήταν και ο μεγαλύτερος δανειστής στην αγορά ακινήτων της Ισπανίας, την περίοδο 2010-2012 .Ο Ράτο άφησε πίσω του 32 δις Ευρώ ζημιά στο ενεργητικό της Τράπεζας.
Ένα στοιχείο που κατά τη γνώμη μας, λέει πολλά περισσότερα από οποιαδήποτε συζήτηση περί δημοκρατίας.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ”Φωνή της Ρωσίας”.
