Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο.
Επειδή όμως έχει παρατηρηθεί ότι η παρακάτω περίπτωση είναι κοινό πρόβλημα και πάθημα που δημιουργεί αγανάκτηση σε πολλούς, τολμούμε να το γράψουμε.
Κάποια κυρία περιέπεσε στα δικαστήρια, επειδή το πιστοποιητικό γέννησής της έγραφε παραλλαγμένο το όνομά της απ΄αυτό που ήταν στη ληξιαρχική πράξη.
Το όνομα του πιστοποιητικού κυριάρχησε σ΄όλα της τα έγγραφα και σ΄όλες της τις εκφάνσεις της ζωής της.
Και στην πρώτη της ταυτότητα.
Στα 65 της χρόνια οι συγκυρίες την οδήγησαν να βγάλει καινούργια ταυτότητα, που την εξέδωσαν με βάση το όνομα τής ληξιαρχικής τώρα πράξης γέννησης.
Αποτέλεσμα ήταν να μη μπορεί πουθενά να έχει πρόσβαση με τη νέα ταυτότητα.
Όλοι τής ζητούσαν να αλλάξει ένα από τα δύο: ή την καινούργια ταυτότητα ή όλους τους άλλους φακέλους της προσωπικής, οικογενειακής και επαγγελματικής της ζωής.
Η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο.
Ειδοποιήθηκε γι΄αυτό δύο φορές για δίκη, αλλά ακολουθούσε αναβολή.
Την τρίτη φορά, σε διάστημα μηνών, έγινε το δικαστήριο και τελικά τακτοποιήθηκε το πρόβλημα, αφού ταλαιπωρήθηκε και ψυχικά από τις πιέσεις που δεχόταν από τα ταμεία πληρωμής, και οικονομικά.
Δημιουργείται αυτόματα όμως ο προβληματισμός: έπρεπε εκτός από τα υπόλοιπα έξοδα να επιφορτιστεί κι άλλα για τις δυο αναβολές;
Ευτυχώς που η φίλη δικηγόρος τής αμνήστευσε ένα μερτικό σημαντικό ίσως.
Αλλιώς θα της έβγαινε για κάτι πολύ απλό ”ο κούκος αηδόνι”, όπως λέμε στο χωριό μας.
Λυπάται κανείς μ΄αυτό το περιστατικό για δυο λόγους: πρώτον γιατί πλήρωνε η κυρία λάθη των υπαλλήλων. Ουσιαστικά της ίδιας της Πολιτείας.
Στην πρώτη της ταυτότητα ο αστυνομικός έγραψε το όνομα του πιστοποιητικού της γέννησης, στη δεύτερη, ανένδοτος και τυπικός ο άλλος αστυνομικός έδωσε βαρύτητα στη ληξιαρχική πράξη γέννησης, αδιαφορώντας για το πρακτικό μέρος της υπόθεσης.
Δεύτερον λυπάται, γιατί στην όλη διαδικασία έμαθε ότι οι αναβολές επαφίενται στην αυθαιρεσία του εκάστοτε δικαστή.
Δεν ξέρω πόσο ακριβές είναι, αλλά άκουσα ότι μπορεί να πάει μια δικαστική υπόθεση και με πάνω από τρεις αναβολές.
Και κάθε αναβολή την πληρώνει από την τσέπη του ο δικαζόμενος.
Σκοντάφτει σε χίλια εμπόδια να βρει κανείς το δίκιο του στη χώρα μας.
Κι ύστερα για του ψίλου πήδημα στο δικαστήριο και με πολύμηνη διαδικασία, χρονοβόρα και ψυχοφθόρα;
Και πορτοφολοφθόρα;
Δίκαιη η γεμάτη αγανάκτηση απορία: ”καλά κι εγώ τι φταίω να πληρώνω τα ”σπασμένα” της Πολιτείας;
Και να πληρώνω και κάθε αναβολή κιόλας;
Δε γίνεται άραγε αντί να εξαγγέλλονται κάθε τόσο δίκες που θα αναβληθούν και θα επιφορτιστώ οικονομικά, να ορίζεται, έστω ύστερα από ένα πεντάμηνο, μια σίγουρη δίκη;
Δεν είναι αυτές οι αναβολές μια έμμεση και πονηρή φορολογία, που εξασφαλίζει ένα είδος άτυπου επιδόματος στους δικαστές και δικηγόρους;
Κι εκείνος ο καημένος χωρικός — αφήνουμε τους άλλους — να νιώθει και ευγνωμοσύνη, αν του χαρίσουν οι δικηγόροι του ή οι όποιοι άλλοι, κάτι από τα χρωστούμενα;
Το θετικό βέβαια είναι ότι θα ακούμε δίκη και θα φεύγουμε μακριά.
Αλλ΄όταν είναι αναπόφευκτη, πρέπει να μας γδέρνει η Πολιτεία, και μάλιστα όταν φταίει η ίδια;
Τους Έλληνες — κακά τα ψέματα –απ΄όπου και να τους μελετήσεις, ανεξέλεγκτη ακαταστασία θα διαπιστώσεις.
Όλο το διοικητικό σύστημα νοσεί.
Και η Δικαιοσύνη.
Πολυνομία, γραφειοκρατία και συνάμα χάος.
Νόμοι και υπονόμοι, που ανοίγουν παραθυράκια για τους επιτήδειους.
Μην περιμένουμε επομένως να τα βρούμε ή τουλάχιστον εύκολα με την κ.Μέρκελ και να κάνουμε και το σπουδαίο.
Μας χρειαζόταν μια Τρόικα.
Ή και μας χρειάζεται για πάντα.
Δεν ξέρουμε να πειθαρχούμε.
Αν ξέραμε να κουμαντάρουμε τα του οίκου μας, δε θα φτάναμε ούτε στο ΔΝΤ ούτε στην Ευρωζώνη να ζητούμε έλεος.
Οι ίδιοι είμαστε αίτιοι της τύχης μας.
”Μοναχός μου την τάπωσα τη μοίρα μου”, έκλαιγε ένας μεροκαματιάρης, που ήταν κάποτε οικοδεσπότης σε μεγάλη του περιουσία.
Όχι επομένως και με πολύ τσαμπουκά στην κ.Μέρκελ.
Ξέρει να σιγυρίζει τα του δικού της οίκου και γι΄αυτό έχει και το δικαίωμα να μας ελέγχει
Κι ως ένα σημείο να μάς είναι και προστατευτική.
Δυστυχώς.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
