Η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων είναι μια πράξη ευθύνης απέναντι στην αθλητική κοινότητα. Καταλαβαίνω την απογοήτευση κάποιων αθλητών, αλλά επιδόσεις και διακρίσεις δεν υπάρχουν χωρίς την προϋπόθεση της υγείας ή χωρίς την προϋπόθεση του ευ αγωνίζεσθαι και της ισότητας των ευκαιριών.

Φαίνεται ότι μέχρι τον Ιούλιο τα πράγματα δεν θα έχουν ησυχάσει. Το να κυκλοφορούν οι αθλητές με μάσκες και γάντια στο Ολυμπιακό Χωριό δεν είναι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά δυστοπικό σενάριο. Γι αυτό θεωρώ ότι, σε όσους ετοιμαζόσασταν για το Τόκιο, δεν πρέπει να υπάρχει απογοήτευση αλλά αλλαγή προσανατολισμού.

Με την ίδια εγρήγορση αυτή τη στιγμή δίνουμε όλοι έναν άλλο δύσκολο αγώνα όπου θα χρειαστούμε το μέγιστο της υπομονής, της ψυχραιμίας και της πειθαρχίας που μας μαθαίνει ο αθλητισμός. Και είμαστε ακόμα στο πρώτο ημίχρονο, σε έναν παράξενο αγώνα, που τον δίνουμε μαζί, αλλά όχι δίπλα… Μην ανησυχείτε, η φλόγα του Τόκιο δεν θα σβήσει, απλώς θα μείνει αναμμένη για πολύ περισσότερο…