Ο αγιασμός στα σχολεία έγινε. Οι ευχές, ομιλίες και δηλώσεις των επισήμων και υπευθύνων για τη νέα σχολική χρονιά, άλλες στερεότυπες κι άλλες με πηγαίο ενδιαφέρον, τόνισαν τη σπουδαιότητα της μέρας και τη βαρύτητα της παιδείας στα σχολεία για την επιτυχία των νεαρών μαθητών στη ζωή αργότερα.
Θα συμβεί άραγε να είναι όντως η χρονιά για τους ελληνόπαιδες, όπως τους ευχήθηκαν και τους ευχόμαστε όλοι μας;
Κοινή διαπίστωση βέβαια όλων, ιδιαίτερα όσων έχουν σχέση με το χώρο της Παιδείας, είναι ότι αυτή στις μέρες μας χωλαίνει.
Κι αυτό, γιατί σήμερα πηγές γνώσης για το παιδί γύρω του είναι πολλές.
Κι η γνώση είναι προσιτή σ΄όλα τα παιδιά.
Έτσι το σχολείο φαίνεται να έχει βασικές μεθόδους μάθησης αποστεωμένες και καλείται να βρει τρόπο να συγκινήσει το μαθητή περισσότερο από το ίντερνετ ή με τρόπο και γνώσεις ελκυστικότερες από τα ντοκυμαντέρ ή τα σήριαλ της τηλεόρασης.
Επιβάλλεται πια και η γνώση που του δίνεται να μην είναι ξερή και πολλή, που να αγχώνει και να πιέζει ψυχολογικά το μαθητή, αλλά να είναι προσαρμοσμένη στις δυνατότητες κάθε επιπέδου των μαθητών.
Όχι όμως μ΄αυτό το τυποποιημένο σύστημα προσφοράς της που ξέραμε μέχρι τώρα.
Επίσης καθώς η γνώση είναι πολλή και παντού γύρω μας σήμερα, το σχολείο καλείται και να διδάξει στο μαθητή πώς να βάζει αυτή τη γνώση σε τάξη, πώς να την ιεραρχεί, να την φιλτράρει και να τη διαχειρίζεται.
Χαρήκαμε που το Υπουργείο Παιδείας καινοτόμησε για την ελάττωση της ύλης.
Λίγα, ουσιαστικά και να τα καταλαβαίνει, να τα αφομοιώνει ο μαθητής.
Τουλάχιστον στο δημοτικό και στα τρία χρόνια του Γυμνασίου.
Μία δεύτερη κίνηση όμως που η κυβέρνηση κάνει και για την οποία πιστεύουμε ότι κάποτε θα λογοδοτήσει στο λαό μας είναι ότι εξορίζει τη χριστιανική διδασκαλία από τα ελληνικά σχολεία.
Σήμερα η εποχή μας είναι σοφιστική κι ο καθένας αφήνεται να πρεσβεύει ό,τι θέλει.
Και να πρεσβεύει ό,τι θέλει. Είναι δικαίωμά του η επιλογή, αλλά δειξ΄του πρώτα εσύ που είσαι υπεύθυνο ως Υπουργείο Παιδείας ποιο είναι το σωστό.
Ποια είναι η αντικειμενική αλήθεια.
Η Αλήθεια.
Κι ας τον να πάρει μετά μόνος του τη θέση απέναντί της, σπουδάζοντας και τις άλλες θρησκείες.
Όχι, επειδή αστόχησαν στην ανεύρεσή της οι υπεύθυνοι υπουργοί, να χειραγωγούν και τους μαθητές στην αθεϊα και να τους πετούν χωρίς τον απαραίτητο πνευματικό εξοπλισμό μέσα στη σύγχυση των ιδεών, των απόψεων και των φιλοσοφιών, που καταιγίζουν σήμερα την οικουμένη και που η προέλευσή τους χάνεται στις ειδωλολατρικές εποχές.
Βγάζοντας το Χριστό, Υπουργέ μας, απ΄την Παιδεία είναι σαν να μηδενίζεις κάθε άλλη γνώση, γιατί βγάζεις το αιώνιο κι αφήνεις το εφήμερο.
Βγάζεις τον ήλιο κι αφήνεις τα ηλεκτρικά φώτα.
Βγάζεις τη μονάδα κι αφήνεις τα μηδενικά.
Βγάζεις το Α και το Ω της ιστορίας του κόσμου κι αφήνεις αυτό που πεθαίνει με το θάνατο κάθε εποχής.
Στην απορία μας και τι πρέπει να γίνει, εκτός από την πάσης φύσεως δραστηριοποίηση του καθενός μας, πίστη μας αδιασάλευτη είναι την καλλιέργεια του θρησκευτικού συναισθήματος των παιδιών να την αναλάβει η ελληνική οικογένεια υπεύθυνα, αλλά και με επίγνωση ότι αφήνει τεράστιο κενό στη δόμηση συγκροτημένης προσωπικότητας των παιδιών της, αν την αμελήσει.
Πάνω σ΄αυτό νομίζω αξίζει να σταθούμε και γι΄αυτό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από παλιότερο σχετικό άρθρο μας:
” Ξέρουμε ότι μια μερίδα απ΄την ολότητα του συναισθήματος του ανθρώπου χρωματίζεται από την αναζήτηση του Θεού και τις μεταφυσικές ανησυχίες.
Γιατί ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως θρησκευτικό ον.
Κι όπως τα ηλιοτρόπια γυρίζουν πάντα προς τον ήλιο, έτσι και η ανθρώπινη ψυχή με πυξίδα το θρησκευτικό συναίσθημα στρέφεται πάντα προς το Δημιουργό της.
Αυτό το συναίσθημα, όταν οι γονείς το αφήσουν άγονο ή ενσπείρουν δοξασίες και υποκατάστατα του Θεού, συρρικνώνεται ή καρποφορεί αγκάθια.
Τότε ο σωστός προσανατολισμός προς το Θεό θολώνει ή χάνεται.
Ή όταν το οικογενειακό περιβάλλον δώσει μια διαστρεβλωμένη θρησκευτική παιδεία, αυτό έχει επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση του παιδιού.
Ας το δούμε ιδιαίτερα αυτό το θέμα.
Σήμερα οι γονείς εξοπλίζουν το παιδί, όταν το μπορούν, με κάθε γνώση, αλλά του ξεριζώνουν ή παραμελούν τη γνωριμία του με το Χριστό και την Εκκλησία.
Ή πολλές φορές του ζωγραφίζουν έναν Χριστό ψεύτικο, το ”Χριστούλη” και του καλλιεργούν έναν συναισθηματισμό μόνο και κάτι πολύ επιπόλαιο γι’ Αυτόν.
Ένα παιδί όμως που το μυαλό του γεννάει χίλιες απορίες στη στιγμή δεν το ικανοποιεί αυτός ο Χριστός, που δεν είναι βέβαια και ο πραγματικός Χριστός.
Τον οποίο πραγματικό Χριστό αγνοούν και πολλοί γονείς, των οποίων η πίστη είναι από αναιμική μέχρι προβληματική και ανύπαρκτη.
Υπάρχουν και άλλοι γονείς που παλαντζάρουν στην πίστη.
Πιστεύουν και δεν πιστεύουν.
Με ζωή αμφίβια γύρω από αυτήν.
Όταν έχουν προβλήματα και δυσκολίες, νηστεύουν, προσεύχονται, εκκλησιάζονται…
Όταν όμως αυτά εξομαλυνθούν, ξεχνούν τι σημαίνουν όλα αυτά.
Υπάρχουν και άλλοι με χίλιες προλήψεις και δεισιδαιμονίες.
Που επιμένουν πολύ στα ”πρέπει”, μένοντας ανένδοτοι στην πραγμάτωσή τους και θυσιάζουν γι΄αυτά και την αγάπη και τη στοργή για τα παιδιά τους, κι όταν αυτή επιβάλλεται να υπερτερεί και να υπερέχει.
Αυτή η πίστη τούς σκιαγραφεί έναν Θεό τιμωρό μόνο, που κρατάει στο τεφτέρι Του κάθε τους πταίσμα και αδυναμία κι ένα κολαστήριο μαζί.
Καλλιεργεί δε ένα δουλικό και ανελεύθερο πνεύμα, που δεν αφήνει την ψυχή να χαρεί και να πετάξει.
Αντίθετα δημιουργεί ένα καταθλιπτικό ψυχικό υπόβαθρο ή και μηδενιστικές και αντιδραστικές συμπεριφορές.
Και νομίζω πως είναι μεγάλο το ποσοστό αυτών των παιδιών στην ελληνική κοινωνία.
Υπάρχουν και γονείς που ένας χτίζει θρησκευτικά κι άλλος γκρεμίζει, γιατί δεν πιστεύει.
Τα παιδιά βγαίνουν έτσι με διχασμένη προσωπικότητα, όπως και τα παιδιά όσων γονιών συστήνονται ως χριστιανοί, ενώ η συμπεριφορά τους δείχνει εντελώς το αντίθετο.
Οι αδιάφοροι θρησκευτικά γονείς βγάζουν και αδιάφορα συνήθως παιδιά, αν και έχουμε περιπτώσεις, που από τέτοιες οικογένειες βγήκαν και εξαιρετικά ευσεβή παιδιά.
Όσο για τους λίγους γονείς που κηρύττουν θανάσιμο πόλεμο κατά του Θεού και της Εκκλησίας, συνήθως μεγαλώνουν και τα παιδιά τους με πολύ φανατισμό και μισαλλοδοξία.
Τέλος έχουμε και τις οικογένειες εκείνες που, παρόλες τις αδυναμίες τους, κρατούν υγιή την πίστη και την αγάπη για το Χριστό και έχουν και ειλικρινή επιθυμία και επίμονη και διακριτική την προσπάθεια να Τον γνωρίσουν και στα παιδιά.
Νομίζω ότι είναι τα πιο προνομιούχα αυτά τα παιδιά, όσον αφορά τον εφοδιασμό τους για τη ζωή, γιατί εκτός του ότι θεμελίωσαν την επίγεια ζωή τους στο Χριστό, έριξαν και άγκυρα στον ουρανό για την επέκεινα ζωή.
Κι ακριβώς αυτή θεωρείται και επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου θρησκευτική αγωγή.
Όταν μάλιστα αυτά τα παιδιά χαρακτηρίζονται από αυτοκυριαρχία — με τη βοήθεια και της Εκκλησίας πάντα — την ώρα του πειρασμού και από αισιοδοξία, δυναμισμό και ελπίδα στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της ζωής.
Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι οι άλλοι γονείς αστόχησαν ανεπανόρθωτα κι ότι έχασαν το παιχνίδι τους ως γονείς.
Όχι.
Πίσω τους και γύρω τους στέκει σύμμαχος ο Θεός και ο χρόνος.
Η μετάνοια και η προσευχή, που πολλά μπορούν να διορθώσουν.
Όταν μάλιστα οι γονείς ρίξουν καλά σπέρματα στις ψυχές των παιδιών τους, αυτά σε διάφορες συντυχίες και με τη χάρη του Θεού μπορούν να καρπίσουν.
Εμείς οι γονιοί ωστόσο ας κάνουμε πάντα το δικό μας απολογισμό για τυχόν παραλείψεις μας.
Κι ας μην ξεχνούμε ότι μαζί με τα παιδιά παιδαγωγούμαστε μ΄αυτά κι εμείς από το Θεό.
Συνοψίζοντας για τη θρησκευτική αγωγή αναφέρουμε ότι στόχος, δυνατότητα και επιτυχία της είναι να οπλίσει πρώτα το παιδί με το αίσθημα της σιγουριάς και της αυτοεκτίμησης, που γεννά και την αυτοπεποίθηση.
Με την πίστη στο Θεό πράγματι η ανασφάλεια αποδιώκεται σιγά σιγά κι όσο θα ωριμάζει πνευματικά το παιδί αυτή θα το απαλλάσσει από το άγχος.
Στόχος επίσης και επιτυχία της είναι να του καλλιεργήσει την αγωνιστικότητα.
Πρώτα κατά του κακού εαυτού του και ύστερα με το κακό που υπάρχει γύρω του.
Ακόμα να επιδιώκει το θυσιαστικό πνεύμα, που πρεσβεύει ότι, όχι με την οκνηρία και το ραχάτι, αλλά κερδίζει κανείς τον εαυτό του και ό,τι για τον εαυτό του με τη θυσία ακριβών πραγμάτων, πολλές φορές και των ματιών μας, όπως λέει ο Χριστός, αν αυτά μας ζημιώνουν ψυχικά.
Και ότι η χαρά βρίσκεται στο ρυάκι που κελαρύζει και όχι στο στάσιμο βαλτονέρι.
Στην εργατικότητα δηλαδή.
Να του δίνει ακόμα το οπλοστάσιο της προσευχής και των εμπειριών της.
Και τελικά να τον συνδέει με τη μητέρα Εκκλησία, που είναι η κιβωτός της αλήθειας και της σωτηρίας.
Έτσι το ασφαλίζει από κάθε πλάνη και του δείχνει τη βασιλική οδό της ζωής στη γη, αλλά και προς την αιωνιότητα.
Με όλα αυτά η ψυχική υγεία του παιδιού εν δυνάμει τουλάχιστον θωρακίζεται και απομακρύνεται και εξασθενεί κάθε προσβολή της.
Μακάρι να εκτιμήσουμε δεόντως αυτό το κομμάτι της αγωγής των παιδιών μας, για το οποίο είμαστε σίγουροι ότι έχουμε και τις προσευχές και τη στήριξη της τοπικής Εκκλησίας, στην οποία προσβλέπουμε με εμπιστοσύνη.
Έτσι θα αναπληρώνεται εν μέρει και η εκτοπισμένη χριστιανική παιδεία από τα σχολεία της πατρίδας μας.
Αμήν.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
loading…
