Η Βενεζουέλα είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής. Είναι πλούσια χώρα, όπως και οι περισσότερες της υποηπείρου, όμως ο λαός της ζει στη φτώχεια, όπως και οι
λοιποί της περιοχής.
Βέβαια ο όρος φτώχεια πρέπει να εκληφθεί με σχετική έννοια, καθώς σε 122 χώρες του πλανήτη το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι κατώτερο αυτού της Βενεζουέλας, που κατέχει την 60ή θέση. Όσο για τη θεωρούμενη επίσης φτωχή χώρα μας αυτή κατέχει, παρά την κρίση, την 30ή θέση (στοιχεία του 2008), καθώς δεν υπάρχουν χώρες, πέραν των πλουσίων, υπό το καθεστώς της οικονομικής ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, που να βελτιώνουν τους δείκτες τους, ώστε να μας υπερκεράσουν.
Η Βενεζουέλα ακολούθησε την πορεία των περισσοτέρων λατινοαμερικανικών χωρών. Δικτατορία στην αρχή του 20ου αιώνα και στη συνέχεια αστικού τύπου δημοκρατία υπό τη σκιά των ΗΠΑ. Το 1998 εξελέγη στην προεδρία της χώρας ο Ούγο Τσάβες, ο οποίος άλλαξε ριζικά την πολιτική της χώρας με τις κρατικοποιήσεις των σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, όπως των πετρελαϊκών, στις οποίες στηρίζεται η οικονομία της χώρας, και την εφαρμογή σημαντικού προγράμματος κοινωνικής πρόνοιας, από το οποίο επωφελήθηκαν οι φτωχοί κάτοικοι της χώρας. Στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης οι φτωχοί αισθάνθηκαν σημαντική ανακούφιση.
Ο Τσάβες, πρώην στρατιωτικός, είχε επιχειρήσει να ανατρέψει τον πρόεδρο της χώρας το 1992, κλείστηκε στη φυλακή, αλλά αργότερα έλαβε χάρη. Σύντομα, μετά την εκλογή του στην προεδρία, έγινε γνωστός στην παγκόσμια πολιτική σκηνή με τη σκληρή και ελάχιστα διπλωματική, προκλητική μάλιστα κάποιες φορές, στάση έναντι των ΗΠΑ. Ανέπτυξε στενές σχέσεις με τον κομμουνιστή δικτάτορα της Κούβας Φιντέλ Κάστρο και άλλους Λατινοαμερικανούς ηγέτες οραματιστές ενός καλυτέρου μέλλοντος για τις χώρες τους. Επωφελούμενος από την αλματώδη άνοδο της τιμής του πετρελαίου, η οποία δεν σχετίζεται με τον ψευτονόμο της προσφοράς και της ζήτησης, που αναμασούν οι δολοπλόκοι, που ελέγχουν τη διεθνή οικονομία, αισθάνθηκε ότι η χώρα του είχε καταστεί οικονομικά ισχυρή. Έφθασε μάλιστα να διαθέτει δωρεάν σημαντικές ποσότητες καυσίμου σε φτωχούς πολίτες των ΗΠΑ και να ενισχύει άλλες χώρες της περιοχής. Η άνοδος στην εξουσία πολιτικών όπως του Έβο Μοράλες στη Βολιβία και του Ραφαέλ Κορρέα στον Ισημερινό, ερμηνεύτηκε, ίσως βιαστικά, ως ευοίωνη αλλαγή στην πολυβασανισμένη από τους αποικιοκράτες, αρχικά, και τους Αμερικανούς υποστηρικτές των δικτατόρων, στη συνέχεια Νότια Αμερική. Εύλογα θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα: Γιατί οι Αμερικανοί δεν αντέδρασαν αυτή τη φορά με τον τρόπο, που οδήγησε στη δολοφονία του εκλεγμένου προέδρου της Χιλής Σαλβατόρ Αλλιέντε; Μήπως έχουν πάψει να διαθέτουν τη δύναμη, που έκδηλη ήταν κατά τις περασμένες δεκαετίες; Ή μήπως έχουν άλλα σχέδια κατά νουν;
Αντιπολίτευση βέβαια δεν έπαψε να υπάρχει στη Βενεζουέλα, αντιπολίτευση, που ονειρεύεται να θέσει τη χώρα υπό την «προστασία» των ΗΠΑ. Επιχείρησαν κάποιοι πραξικόπημα κατά του Τσάβες, το οποίο απέτυχε. Ακολούθησαν συλλήψεις, φυλακίσεις και αυτοεξορίες. Ήταν οι διώξεις κατά των αντιφρονούντων σύννομες; Πιθανόν όχι, αν και κάποιοι ασφαλώς ενέχονται για εσχάτη προδοσία κατά της χώρας τους. Το σύστημα αποφάσισε αργότερα να οδηγήσει στην κατρακύλα την τιμή του πετρελαίου πρωτίστως για να επιτύχει την ανάσχεση της οικονομικής άνθησης της Ρωσίας. Η Βενεζουέλα όμως επλήγη καίρια, καθώς η εισαγωγή συναλλάγματος προέρχεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις εξαγωγές υγρών καυσίμων. Ο Τσάβες απεβίωσε το 2013 μετά προσβολή του από καρκίνο. Αρκετοί ψιθύρισαν ότι οι ισχυροί έχουν πλέον τη δύναμη να προξενούν τον θάνατο ανεπιθυμήτου πολιτικού χωρίς να καταφεύγουν στη λύση του πραξικοπήματος. Έφθασαν μάλιστα να ενοχοποιήσουν τις ΗΠΑ για τον θάνατο του Τσάβες. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη χειραγώγηση της επιστήμης, διστάζουμε να δεχθούμε ότι ο πλανήτης μας έχει καταπέσει σε τόση κατάντια. Ο σημερινός πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο, οδηγό οχημάτων κατά το παρελθόν, φαίνεται ότι δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την κρίση, που μαστίζει τη χώρα του, όχι βέβαια λόγω ανεπάρκειας, αλλά λόγω αντικειμενικών δυσχερειών. Η φιλικά προσκείμενη προς τις ΗΠΑ κομματική παράταξη ήδη από πέρυσι έχει αυξημένη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο της χώρας και επίκειται δημοψήφισμα, μετά από συλλογή πλήθους υπογραφών, για την καθαίρεση του προέδρου Μαδούρο, ο οποίος στέκεται εμπόδιο στην άσκηση της πολιτικής της. Στη χώρα εμφανίζεται μεγάλη έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης, τα νοσοκομεία φαίνεται να έχουν παραλύσει και οι «προφήτες» οικονομολόγοι, τα αρπακτικά τσακάλια, προβλέπουν την πτώχευση της χώρας σε σύντομο χρονικό διάστημα κατά το προηγούμενο της Αργεντινής. Επικρέμαται, το χειρότερο, ο κίνδυνος εμφυλίου πολέμου!
Πώς η χώρα έφθασε ως εδώ; Μπορούμε να δεχθούμε ότι τα πάντα οφείλονται στην πτώση της τιμής των υγρών καυσίμων; Έγινε άραγε χρηστή διαχείριση του συναλλάγματος που εισέρευσε κατά την περίοδο της ευμάρειας; Είχαν όλοι εκείνοι που πλαισίωσαν τον Τσάβες όραμα για τη χώρα τους ή επωφελήθηκαν από την ευκαιρία να καταλάβουν θώκους εξουσίας. Αναλώθηκαν πράγματι υπέρ του λαού ή προκάλεσαν τον λαό με τον νεοπλουτισμό τους; Αν πράγματι αναλώθηκαν, τότε ο λαός αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά αχάριστος μη ξεχωρίζοντας τον ευεργέτη του από τον δήμιό του, όπως οι Ρωμαίοι την εποχή των αδελφών Γράκχων. Πολύ φοβούμαστε όμως ότι ο Τσάβες δεν κατάφερε να πατάξει τη διαφθορά στη χώρα του, όπως δεν κατάφεραν οι Σοβιετικοί αξιωματούχοι, παρά τον στραγγαλισμό της ελευθερίας των πολιτών στην ΕΕΣΔ. Μάλιστα η σοβιετική νομενκλατούρα έδειξε περίτρανα ότι τα ιδανικά φυγαδεύονται μπροστά στις ταπεινές ατομικές επιδιώξεις. Πολύ πιθανόν σε λίγα έτη οι φτωχοί της Βενεζουέλας να αναπολούν την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας τους από τον Τσάβες, θα είναι όμως αργά. Η χώρα θα έχει και πάλι τεθεί υπό την ασφαλή «προστασία» των ΗΠΑ, δηλαδή του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Ο τίτλος του άρθρου είναι Ελλάδα – Βενεζουέλα και φθάνοντας στο τέλος δεν έγραψα ακόμη κάτι για τη χώρα μας. Α, εδώ όλα πάνε πολύ καλά! Αποφύγαμε την κρίση οριστικά! Αντί του grexit είδαμε το brexit. Τα πολυκαταστήματα βρίθουν από πλήθος αγαθών (εισαγομένων κατά το πλείστον). Βέβαια ασκούνται πιέσεις προς τους επιμένοντες με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη βιοτεχνία τους. Και για να μη φαίνεται η ογκούμενη ανεργία πραγματοποιούμε εξαγωγή εγκεφάλων. Τι κι αν τα νοσοκομεία μας κινδυνεύουν να κλείσουν; Εδώ ακόμη οι γιατροί δεν κάνουν απεργία πείνας. Η δημόσια περιουσία εκποιείται με γοργό ρυθμό αντί πινακίου φακής (αεροπλάνα Ολυμπιακής). Γεμάτοι καμάρι υπογράφουμε συμφωνίες με τους Κινέζους «κομμουνιστές» (όχι, να υποκύψουμε στους καπιταλιστές της Δύσης!) και προχωρούμε με ορατή πλέον την έξοδο στις αγορές, προκειμένου να εξασφαλίσουμε δανεικά προς αποπλήρωση των δανείων μας!
Αν ο Τσάβες συμβουλευόταν τους Έλληνες «αριστερούς», ίσως να τα είχε καταφέρει καλύτερα!
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
