Πολύς θόρυβος αυτές τις μέρες στην πόλη μας για τη φιλοξενία προσφύγων στην περιοχή μας.
Μεγάλο ζήτημα.

Θα κοπάσει άραγε;
Η τοπική αυτοδιοίκηση απέρριψε τη φιλοξενία.
Κι εδώ θέλουμε κι εμείς να επικεντρωθούμε μ΄αυτό το κείμενο.

Πριν καταθέσουμε όμως προσωπικά ό,τι σχετικό με τη φιλοξενία προσφύγων στα Γρεβενά, καλό είναι να δούμε τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας.
Αν και όλοι λίγο πολύ προβληματιστήκαμε γύρω απ΄αυτό το θέμα, ιδιαίτερα αυτό τον καιρό.

Σίγουρα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.
Ζωή μαρτυρίου.
Χωρίς μόνιμη στέγη, χωρίς εξασφαλισμένο το καθημερινό ψωμί, το πόσιμο νερό, χωρίς χώρους για τις πρώτες ανάγκες, χωρίς δυνατότητα για καθαριότητα, με αποτέλεσμα τέτοιοι καταυλισμοί να γίνονται εστίες μόλυνσης και για τους ίδιους τους πρόσφυγες και για όλους εμάς γύρω τους.
Αφημένοι στις φυσικές μεταβολές του καιρού όντας άστεγοι.
Εγκαταλελειμμένοι στη μανία της φύσης το χειμώνα, στους καύσωνες το καλοκαίρι.

Αυτά όμως όσον αφορά αυτούς.
Όσον αφορά εμάς, που ζητείται να τους φιλοξενήσουμε, καλό θα είναι να θυμηθούμε το χαρακτηριστικό παράδειγμα με την κοπέλα από την Πάρο, που της ακύρωσε άδικα τη φυσική ζωή ο Πακιστανός με τα κτηνώδη ένστικτα.
Λίγους πριν μήνες επίσης το βιασμό ή τους βιασμούς ελληνοκορασίδων από τέτοιους ασελγείς μετανάστες μουσουλμάνους.
Ποιος το εγγυάται ότι τέτοια κρούσματα δεν θα γίνονται όλο και πιο συχνά, όπως στο παρελθόν με τους πάσης φύσεως μετανάστες, που με αγνά αισθήματα τους αγκαλιάσαμε οι Έλληνες κι αυτοί ”μουρντάρεψαν” τη χώρα μας;
Που μας έμαθαν τι είναι διάρρηξη, κλοπή, έγκλημα, ασέλγεια, πώρωση και απώλεια της συνείδησης για ό,τι κακό;
Που ξυπνήσαμε μίαν πρωία και είδαμε μια άλλη Ελλάδα αγνώριστη;
Αν εγκατασταθούν εδώ, ποιος θα μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα τα βράδια ή και το καταμεσήμερο;
Όσοι μας έρχονται είναι όλοι τους απλά κατατρεγμένοι ή και εγκληματίες φυγαδευμένοι;
Ποιος είπε ότι το φιλότιμο είναι πάντα αρετή;
Είμαστε πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που ξέρουν τι κάνουν, γιατί την έχουν πάθει από τους φιλοξενουμένους;
Ή περιμένουμε να την πάθουμε κι εμείς πρώτα κι ύστερα να συνετιστούμε;
Ή για να εντυπωσιάσουμε τους άλλους ότι οι Έλληνες τους ξεπερνούμε σε ευσπλαχνία;
Δε φτάνει το ότι σε λίγο θα αναγκαστούμε οι Έλληνες όχι μόνο οι νέοι, αλλά και οι μεσήλικες να μεταναστεύσουμε για τον επιούσιο στο εξωτερικό;
Και ν΄αφήσουμε τη γη μας στους ξένους;
Ή δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιο είναι το συμφέρον και για μας και για κείνους;

Μήπως αυτή τη φορά πρέπει να ελεήσουμε πρώτα τον εαυτό μας οι Έλληνες;
Είναι ευαγγελική η ρήση ΄”να αγαπούμε το συνάνθρωπό μας, όπως τον εαυτό μας”.
Αυτό σημαίνει ότι αγαπούμε και τον εαυτό μας κι ότι προηγείται κάποτε κάποτε η αγάπη του εαυτού μας από του συνανθρώπου μας.
Ιεράρχηση και αξιολόγηση των περιπτώσεων χρειάζεται πάντα.
Μήπως είναι καιρός οι Έλληνες να μη δεχόμαστε παθητικά ορισμένες καταστάσεις που καίνε απ΄όπου κι αν τις πιάσει κανείς;
Κι εννοούμε μήπως ο λαός πρέπει άμεσα ν΄αρχίσει να συνδιοικεί με τους εκπροσώπους του, όταν τους βλέπει να τον αφήνουν για τον άλφα ή βήτα λόγο στην τύχη του;
Ή να έχουν πάρει λανθασμένες αποφάσεις;
Μήπως;
Και μήπως πρέπει τώρα να σταθούμε δυναμικά στο πλευρό της τοπικής εξουσίας και του Δήμου μας, που αποφάσισε να μη δεχτούμε οι Γρεβενιώτες να φιλοξενήσουμε άλλο πια μετανάστες, και γιατί διαιωνίζεται έτσι μια κατάσταση και γιατί δεν είναι λύση για κανέναν από τους δυο;
Ούτε για τους πρόσφυγες ούτε για μας;
Και μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι συναισθηματισμοί για τη διαχείριση αυτής της κατάστασης δεν πρέπει να προηγηθούν από τη λογική;
Πολύ περισσότερο σκοπιμότητες και πολιτικά συμφέροντα;
Κι ότι χρειάζεται κάποτε κάποτε οι ταγοί μας να σκύβουν περισσότερο πάνω μας, για να πιάνουν το σφυγμό μας;
Κι ίσως αυτή η φορά με τους πρόσφυγες στα Γρεβενά να είναι μια τέτοια περίπτωση;
Μήπως..;

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός