Κύριε Πρόεδρε, Δημήτριε Βήλιο

Αισθανόμαστε βαθύτατη συγκίνηση για τη δωρεά σας,  στη Βιβλιοθήκη, του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του συντοπίτη μας συγγραφέα Μιχάλη Δημητρίου, με τίτλο: «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών».

Όπως συμβαίνει μ’ όλα τα βιβλία των συμπατριωτών μας συγγραφέων, διαβάσαμε και το βιβλίο της δωρεά σας. Διαβάσαμε και την όμορφη συνοδευτική επιστολή σας!..

Η προσπάθεια της ανοικονόμητης φιλοφρόνησης για τον συγγραφέα και το βιβλίο, φαίνεται φειδωλή με το τέλος της ανάγνωσης του!…

Το βιβλίο είναι ένα κόσμημα πολύτιμο στο περιδέραιο των λαογραφικών κειμένων του Τόπου μας!…

Ο συμπατριώτης μας συγγραφέας ξετύλιξε από το κουβάρι της μνήμης τις καθολικές του αναμνήσεις, μ’ έναν πραγματικά αριστοτεχνικό τρόπο!.. Οι αναμνήσεις μοιάζουν με τους νεκρούς, όσο τους φέρνεις στη μνήμη τόσο ζωντανεύουν! Και χάνονται όταν επικυρίαρχος στο θυμικό γίνεται η λησμονιά και η απώλεια!… Οι Έλληνες πάντα συνομιλούσαν με τους νεκρούς τους, γιατί ήταν ένας λαός που θεοποίησε τη Μνημοσύνη και με ιδιαίτερη λατρεία- σπουδή, τίναζε τη χρονοσκόνη από το σεντόνι της απώλειας που έστρωνε η Λήθη! Δεν συγχωρούσαν, ποτέ, αυτούς, που δεν φρόντιζαν να κρατούν αναμμένο τον κεροστάτη της. Οι αμνήμονες δεν είχαν θέση στην πολιτισμική τους λογική!.. Η Λήθη, μετεξελίχθηκε ως επικουρική θεότητα. Ήταν η θεραπαινίδα του ανάλγητου πόνου και γινόταν η επίκληση της μόνο, για να αμβλύνει τις αιχμηρές γωνίες του!…

Ο Μιχάλης Δημητρίου έκανε ιδιαίτερες χοές στη Μνημοσύνη και μας ζωντάνεψε σύμπαντα τον κόσμο της καταγωγικής μας συγκίνησης!… Είναι αλήθεια, πως με τις λίγες λαογραφικές μου αναγνώσεις, πρώτη φορά έζησα τόσο ζωντανή την παράδοση μας! Με συνεπήρε και βίωσα, στο πενθήμερο της ανάγνωσης, τη σκληρή πλοκή και τους αγκαθωτούς περιορισμούς του ρεαλισμού, που τους διαδεχόταν η μαγική και μαγευτική κορμοστασιά του Πάππου από τη χώρα των νεκρών, που στη νεκρό-κάσα του για κτερίσματα είχε τις αξίες, τα τραγούδια, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας!.. Και έμεινα γοητευμένος από τις μαγευτικές λαγκαδιές και τις αναβλύζουσες ρεματιές, τα ανθισμένα γιαννάκια, τις κόκκινες τριανταφυλλιές, τις αστραποκαμένες βελανιδιές που ανάμεσα τους περπατούν οι ψυχές της διήγησης, τα πρόβατα, η μούλα, τα γίδια, ο Λάζος το γαϊδουράκι, οι βοσκοί, οι αντάρτες, οι μπουραντάδες, οι λύκοι και οι χωριανοί που αναπλάθουν το Τοπίο των αναμνήσεων, τον Τόπο, την ίδια τη ζωή!… Και η ανάπλαση γίνεται ανεξίτηλη γιατί αποτυπώνεται με τα πρώτα σκιρτήματα και τις πρώτες εμπειρίες από το ρόδινο χρώμα της νιότης!..

Η ζωή του «Τοπίου» τώρα στη σύγχρονη εποχή, χωρίς τις αξίες αυτές και την ανθρώπινη παρουσία ακολουθεί τον δρόμο της απώλειας. Και το ίδιο το φυσικό τοπίο βρίσκεται σε περιβαλλοντική έκπτωση!…

Η έκπτωση, η απώλεια, για τον συγγραφέα της αναπόλησης, είναι βαθειά πληγή!…

Είναι ένα μυθιστόρημα εξομολογητικό, αυτοβιογραφικό, διανθισμένο με λαογραφικές καταγραφές, με όμορφη λογοτεχνική γραφή. Η ανάπλαση του με φαντασιακά στοιχεία για την αποτύπωση με αδρότητα της γυμνής πραγματικότητας  πιστεύω, πως το κατατάσσουν στο χώρο του μαγικού ρεαλισμού!..

Στον συγγραφέα αφιερώνω το τραγούδι που βγαίνει από την ψυχή του ποιητή μας στιχουργού και μελωδού Θανάση Παπακωνσταντίνου ,

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή

Μονάκριβη δική μου

Την ξεριζώνω από την καρδιά

Φυτρώνει στην αυλή μου…

Ανθίζει καταχείμωνο

Που οι φωνές κοπάζουν

έχει τη φυλλωσιά πυκνή

και νύχια που χαράζουν…

Αγαπημένα πρόσωπα

Αγαπημένα μάτια

Έρχονται σαν τα κύματα

και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ’ το γέλιο μου

Πίνει απ’ τα δάκρυά μου

Έρχεται στις παρέες μου

και κλέβει τη μιλιά μου…

Το βιβλίο της δωρεά σας θα κοσμεί την προθήκη των Γρεβενιωτών συγγραφέων της Βιβλιοθήκης μας.

Το «παραθυράκι επικοινωνίας» που ανοίξατε, ευχόμαστε να γεμίσει από τα αρώματα της λογοτεχνίας και του πολιτισμού των Γρεβενιωτών δημιουργών!..

Σας ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε υγεία και μακροημέρευση.

Ο προϊστάμενος

Ζαγκανίκας Σίμος