Του Γιώργου Νούτσου
Είναι λόγος επαρκής η ΕΡΤ για να πάμε σε εκλογές; Αξίζει το θέμα της δημόσιας τηλεόρασης να αποτελέσει την διελκυστίνδα, πάνω στην οποία θα κληθούμε να διαχειριστούμε τα της χώρας μας απο δω και εμπρός ; Δικαιολογείται όλη αυτή η ένθεν κακείθεν σπέκουλα που έχει στηθεί, με αφορμή την ατυχή, κατά την άποψη μου, αντιμετώπιση της, τουλάχιστον διαδικαστικά, από την κυβέρνηση;
Η θέση που μπορεί κανείς να πάρει πάνω στα ερωτήματα αυτά , έχει κύρια να κάνει με τον γενικότερο ιδεολογικό από τη μια και προσωπολατρικό από την άλλη, προσανατολισμό του, και κυρίως με τη θέση που κάθε φορά διαμορφώνει για ζητήματα δημοκρατίας, επιβολής, ελέγχου, συνδικαλισμού, παρεοκρατίας και κομματοκρατίας, κοινωνικής , Εθνικής και πολιτιστικής «προσφοράς» !
Κι αυτή τη φορά, όπως κάθε φορά, τα τελευταία χρόνια στην ταλαίπωρη αυτή χώρα, επικράτησε και πάλι η λογική του άσπρου μαύρου. Η λογική των αντιθέσεων και των ακροτήτων. Η λογική των ημέτερων συμφερόντων, έναντι των συμφερόντων των πολλών. Έχουμε την τάση της υπερβολής κι αυτό είναι κάτι αδιαμφισβήτητο. Αρκεί με την υπερβολική μας θέση να ευλογούμε τα γένια μας, τα συμφέροντα μας, το καλό το δικό μας ή της κάστας στην οποία λαχαίνει να μετέχουμε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ποιό είναι τελικά ; Να βιάζεται για μια ακόμα φορά η αλήθεια ! Να θολώνει το μήνυμα και να μονοπωλείται σαδιστικά το θυμικό της κοινωνίας μας, από κάτι, που «λίγους» μόνο αφορά και που σίγουρα δεν εκφράζει το σύνολο των προβληματισμών των καθημαγμένων σήμερα νεοελλήνων.
Η κυβέρνηση τόλμησε κάτι που κανείς στο παρελθόν δεν είχε τολμήσει. Άκομψα και προκλητικά κατέβασε μαύρο στη δημόσια τηλεόραση, προκαλώντας τη μήνι εργαζομένων, πολιτικών αντιπάλων, ευαίσθητων «δημοκρατών», «πνευματικών» και κουλτουριαραίων…Δεν ισχυρίζομαι πως όλα όσα λέχτηκαν, στερούνται λογικής. Όμως , ποτέ η αλήθεια δεν είναι μονόπατη. Ποτέ δεν εκφράζεται μόνο με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Κι αν κάπου, κυρίως οι εργαζόμενοι, με οικογένειες και υποχρεώσεις, έχουν κάθε λόγο να δυσανασχετούν, την ώρα που εναγκαλίζονται τις ακραίες κραυγές των συνδικαλισταράδων, των «αξιωματικά» ευαίσθητων αριστεροπατερούληδων, των επίσης λαλίστατων «πνευματοκαπεταναίων» , ατυχώς για τους ίδιους, αρχίζουν σιγά σιγά και χάνουν το δίκιο τους. Γιατί αυτό το δίκιο, μέσα από τα παραπάνω, νοθεύεται από τον καιροσκοπισμό και τον ηθελημένο στρουθοκαμιλισμό των σκανδαλωδώς επί πολλές δεκαετίες παχυλόμισθων και βολεμένων.
Τα παραπάνω, μη σας ωθήσουν να σκεφτείτε πως δικαιολογώ τις πρακτικές της κυβέρνησης. Είναι το λιγότερο προσβλητικό για την πολιτική αλλά και τον ίδιο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, να εμφανίζονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο να παρουσιάζουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες για το ίδιο θέμα απόψεις. Προκαλούν θυμηδία όλα αυτά , προκαλούν οργή και κυρίως, επιβεβαιώνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο, την άποψη των πολιτών για την πολιτική και τους «ψεύτες» πολιτικούς, δημιουργώντας το υπόβαθρο για «ερημοποίησή» της, απαξίωση και αποστροφή.
Σίγουρα με την κυβερνητική συμπεριφορά τέθηκαν επί τάπητος ζητήματα ουσίας, που έχουν να κάνουν με τη δημοκρατία, την συνεννόηση, τον διάλογο και τις άκρως σημαντικές κοινωνικές παραμέτρους, που καθόλου δεν φαίνεται να προβλημάτισαν τους εμπνευστές της επιλεγμένης τακτικής. Ξεπερνώ τα επιχειρήματα που σωρηδόν προβλήθηκαν για να δικαιολογήσουν την απόφαση αυτή. Γιατί στην προσπάθεια τους αυτή δεν απέφυγαν την ισοπέδωση, την ακραία επιχειρηματολογία, την κοινωνική διαπόμπευση, την «επί δικαίοις και αδίκοις» ρετσινιά του λαμογιού και εγκάθετου. Μια άλλη τακτική, το ίδιο όμως αποφασιστική και συγκροτημένη, δεν θα έριχνε νερό στον νερόμυλο των σοσιαλαριστεριστών να εξεγείρονται, να κραυγάζουν, να απειλούν, να εκστασιάζονται ενθυλακώνοντας για τον εαυτό τους το ρόλο ενός νέου σύγχρονου Τσε Γκουεβάρα…!
Η σημερινή μέρα είναι κρίσιμη. Είναι η μέρα που οι Αρχηγοί θα κληθούν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους. Έχω την αίσθηση, πως εδώ που φτάσαμε, ο Σαμαράς δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιμείνει στη θέση του. Οι λόγοι απόλυτα αυτονόητοι και δεν χρειάζεται να σταθώ σ αυτούς. Τα «συνεταιράκια» απ την άλλη, αφού επί μια βδομάδα φώναξαν, απείλησαν, αποστασιοποιήθηκαν, «λεοντάρισαν» όσο έκριναν πως πρέπει για να γίνουν αρεστά, θα πρέπει την κρίσιμη τούτη ώρα να ζυγίσουν. Να ζυγίσουν το Εθνικό συμφέρον, το προσωπικό και κομματικό συμφέρον, το συμφέρον της Δημόσιας τηλεόρασης. Ας μου επιτραπεί η πρόβλεψη της «οπισθοχώρησης»…Διανθισμένης βέβαια και με τα απαραίτητα «λάφυρα», που ο Σαμαράς θα τους δώσει, που δεν θα είναι άλλα, από την άμεση επαναλειτουργία της ΕΡΤ, τη σύσταση διακομματικής επιτροπής που θα ελέγχει τη λειτουργία της και την άμεση εντός εβδομάδος ψήφιση του θεσμικού πλαισίου για τη Νέα Δημόσια Τηλεόραση. Έτσι θα καταστεί εφικτό το «ανέφικτο», δηλ. να γεφυρωθεί το «χαώδες» χάσμα των τριών και βέβαια για μια ακόμα φορά να επιβεβαιωθεί η λαική σοφία, που κάνει λόγο για τον χορτάτο σκύλο και την ολόκληρη πίτα…!!!
Η Δημόσια Τηλεόραση, όπως και πολλά άλλα θέματα, κατάντησε τελικά «γιο γιο» στα χέρια των επιτήδειων πολιτικάντιδων, που ορμώμενοι από διαφορετικές αφετηρίες κάθε φορά…ώ του θαύματος (!!!), πάντα για το «κοινό» καλό – που όλως τυχαία ταυτίζεται με το δικό τους καλό – κατορθώνουν και συνοδοιπορούν…!!! Είδατε που οι «τσαρλατάνοι» θαυματοποιοί κάποιων άλλων εποχών, επάξια στους καιρούς μας υποκαταστάθηκαν από τους σημερινούς νεόκοπους πολιτικούς «θαυματοποιούς»…;;; και η ζωή φιλοι…συνεχίζεται…!!!
