Την σύγκληση της ΚΟ του κόμματος ζητά ο Απόστολος Κακλαμάνης

Την πρόθεσή της να αποχωρήσει από το ΠαΣοΚ γνωστοποίησε η πρώην υπουργός Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.  Λόγω των ραγδαίων εξελίσεων ο κ. Απ. Κακλαμάνης με επιστολή του, το πρωί της Πέμπτης, προς τον γραμματέα του κόμματος κ. Θ. Μπούρα ζητά την σύγκληση της ΚΟ του ΠαΣοΚ

Νωρίτερα είχε δηλώσει την ανεξαρτητοποίησή του από το Κίνημα ο βουλευτής Ιωαννίνων Μιχ. Κασσής. «Είμαι πλέον ανεξάρτητος βουλευτής, δεν ανήκω στο ΠΑΣΟΚ», δήλωσε ο βουλευτής Ιωαννίνων σε πρωϊνή εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού MEGA.

«Δεν υπογράφω δήλωση μετανοίας σ’ αυτούς που διοικούν σήμερα το ΠΑΣΟΚ», ανέφερε, ενώ τόνισε ότι «κάποιοι έφεραν το ΠΑΣΟΚ στο 4%, τους ενδιαφέρει πως θα γίνουν υπουργοί του Σαμαρά».
Ο κ. Κασσής εκτίμησε ότι «υπάρχουν και άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα».

Η επιστολή της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου στον Ευάγγελο Βενιζέλο

Στην επιστολή της προς τον κ. Βενιζέλο η κυρία Ξενογιαννακοπούλου σημειώνει ότι διαφωνεί με το νέο πακέτο μέτρων που θα συζητηθεί στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα, τη θέση του ΠΑΣΟΚ, καθώς και με τις εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματος.

«Τον περασμένο Φεβρουάριο παραιτήθηκα από την κυβέρνηση και καταψήφισα το δεύτερο Μνημόνιο επισημαίνοντας ότι θα αυξήσει δραματικά την ύφεση και θα ωθήσει το λαό σε απόγνωση, και ότι δεν μπορεί να τίθεται ως προϋπόθεση του νέου προγράμματος η ‘Βαλκανοποίηση’ της ελληνικής κοινωνίας και η κατάλυση δημοκρατικών κοινωνικών κατακτήσεων που αποτελούν πολύτιμο και αναπόσπαστο κομμάτι του Ευρωπαϊκού πολιτικού και νομικού πολιτισμού.

» Στην συνέχεια, και παρά τη διαγραφή μου από τον Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα σας και συμμετείχα στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου για τρεις λόγους:

• Πρώτον, για λόγους προσωπικής πολιτικής συνέπειας, γιατί μετά από 32 χρόνια ενεργούς συμμετοχής στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσα να αποχωρήσω μπροστά στη διαφαινόμενη μεγάλη ήττα.
• Δεύτερον, γιατί πίστευα ότι η δραματική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα μετά από την έκφραση μιας ισχυρής λαϊκής εντολής θα δημιουργούσε όρους επαναδιαπραγμάτευσης της Δανειακής Σύμβασης, και ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση σύμφωνα με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
• Τρίτον, γιατί είχα ακόμη την προσδοκία ότι το ΠΑΣΟΚ θα είχε τη δύναμη και τη βούληση να κάνει μια ειλικρινή και θαρραλέα αποτίμηση της πορείας του, να επαναπροσδιορίσει την στρατηγική του και να διαδραματίσει δημιουργικό ρόλο στην αναγκαία ανασυγκρότηση του προδευτικού και σοσιαλιστικού χώρου.

» Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ψευδαισθήσεων.

» Ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης εγκαταλείφθηκε, η κυβέρνηση επέλεξε να συνεχίσει την ίδια αδιέξοδη πολιτική με τα ίδια αδιέξοδα και δραματικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα. Η πολιτική διαπραγμάτευση είχε νόημα στην αρχή, όταν ήταν νωπή η λαϊκή εντολή και διαμορφωνόταν το πλαίσιο, και όχι βέβαια στο τέλος επί συγκεκριμένων μέτρων.

» Ο στόχος τελικά της επιμήκυνσης, αντί να αμβλύνει χρονικά το βάρος της υλοποίησης των μέτρων, επεκτείνει την εφαρμογή του Μνημονίου, επιβαρύνοντας με δυσβάσταχτα μέτρα την επόμενη χρονιά, χωρίς καμία δέσμευση και προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της ύφεσης και την αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας.

» Στο ΠΑΣΟΚ μετά από την μεγάλη στρατηγική εκλογική ήττα δεν υπήρξε καμία ουσιαστική πολιτική αποτίμηση και συλλογική πολιτική διεργασία. Εκατοντάδες στελέχη που έχουν αγωνιστεί για το ΠΑΣΟΚ και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού αισθάνονται σήμερα πολιτικά άστεγοι, καθώς αυτό το ιστορικό ριζοσπαστικό, προοδευτικό Κίνημα έχει μεταλλαχθεί σε μικρό παράρτημα της κεντροδεξιάς και έχει ταυτιστεί με νεοφιλελεύθερες απόψεις και επιλογές.

» Όπως τονίσατε και εσείς στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, η κρισιμότητα της συγκυρίας δεν επιτρέπει τη σιωπή, αλλά επιβάλλει τη σαφή πολιτική τοποθέτηση.

» Για ’ αυτούς τους λόγους, και επειδή το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν με εκφράζει ιδεολογικά και πολιτικά σας δηλώνω ότι δεν συμμετέχω πλέον στις λειτουργίες του.

» Οι πολιτικές επιλογές για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι σίγουρα δύσκολες στο δυσμενές σημερινό Ευρωπαϊκό περιβάλλον. Δεν αποτελεί όμως διέξοδο η εμμονή στην ίδια πολιτική μέσα από το συνεχώς επαναλαμβανόμενο εκβιαστικό δίλημμα για την «σωτηρία της χώρας», που τελικά ενισχύει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, βυθίζει την κοινωνία, διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, οδηγεί στην ανακατανομή του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια, και τελικά κλονίζει, μέσα από τα αδιέξοδα που δημιουργεί, τους ίδιους του δημοκρατικούς θεσμούς.

ΤΟ ΒΗΜΑ